The Sentinel (2006)

Μετά την επιτυχία του 24 στη μικρή οθόνη, το πέρασμα της σειράς στη μεγάλη, είναι απλά θέμα χρόνου. Αλλά επειδή θα καθυστερήσουν λίγο να συμφωνήσουν όλες τις μικρολεπτομέρειες (όπως λ.χ. το σενάριο), για να ξεχαστούμε ως τότε, υπάρχει το Sentinel. Για 141 χρόνια δεν είχε υπάρξει προδότης στις τάξεις των Μυστικών Υπηρεσιών, οπότε ήρθε ώρα να υπάρξει ένας, και να ’ναι μάλιστα υποχείριο της αποδεκατισμένης KGB, η οποία προφανώς για το Hollywood δε θα πεθάνει ποτέ. Ένας πράκτορας ενοχοποιείται, ένας άλλος τον κυνηγά, και μια καινούρια τους βοηθά σηκώνοντας τα τηλέφωνα.

Φορμουλαϊκής έμπνευσης συνομωσιολογικό θρίλερ καταδίωξης, που στην αρχή μπορεί να ξεγελάσει για προπαγάνδα υπέρ των μυστικών υπηρεσιών και της προεδρικής φρουράς προτού αρχίσει να τους ξεφτιλίζει για να αναδείξει το μεγαλείο του πρωταγωνιστή της, το Sentinel έχει τον Kiefer Sutherland να φορά την ξινισμένη, άυπνη μουτσούνα του πράκτορα που δεν σταματά σε τίποτα όταν κυνηγά την αλήθεια, μόνο που αυτή τη φορά ακούει στο όνομα David Breckinridge, αν και αυτό μπορεί απλώς να είναι ένα alias του Jack Bauer. Ο Michael Douglas παίζει τον τύπο που κάνει το μεγάλο λάθος στο πρώτο πεντάλεπτο και προσπαθεί στην υπόλοιπη ταινία να το διορθώσει, και είναι απροσδόκητα ανεκτός στις σκηνές δράσης, αλλά το γλοιώδες ζεν πρεμιέ ύφος που μοστράρει τα τελευταία 60 χρόνια, έχει αρχίσει να καταντά κομματάκι λυπηρό.

Το ένα πράγμα που έχει η ταινία περισσότερο απ’ το 24, είναι μια άλλη τηλεοπτική περσόνα, η Eva Longoria. Η οποία, στο ρόλο της πρωτάρας βοηθού του Bauer Sutherland, δεν κάνει τίποτε περισσότερο απ’ το στέκεται δυο μέτρα δίπλα του με στενά ταγέρ και χαμηλωμένο όπλο. Το οποίο μεταφράζεται ως γλάστρα, αλλά για τις απαιτήσεις τις δικές μου (και του σεναρίου προφανώς), είναι μια χαρά. Το στυλιζάρισμα, η κομψή σκηνοθεσία και η χλιαρή δράση δε βοηθούν να καλυφθεί το απαίδευτο σενάριο ταινίας-της-σειράς, που προσφέρεται μόνο ως συνοδευτικό πίτσας.