Hard Candy (2005)

Το suspense στην κλασική ιστορία της Κοκκινοσκουφίτσας ξεκινά από το σημείο που ο Κακός Λύκος κάνει... ανήθικες προτάσεις στο άβγαλτο κοριτσόπουλο. Απλό story με νικητή την ανυπεράσπιστη παιδούλα και τον Λύκο knock out από gore θάνατο μετά πνιγμού. Τι θα μπορούσε να συμβεί όμως στην περίπτωση που κάτω από την φαινομενικά αθώα... σκουφίτσα κρύβoνταν ο μεγαλύτερος εφιάλτης του Λύκου? Και ποιός θα κέρδιζε? Κάτι τέτοιο προφανώς βασάνισε καιρό τον Brian Nelson (who...?) και αποφάσισε να γράψει το σενάριο του Hard Candy (2005) και να το παραδώσει στον David Slade (who...?) για να αναλάβει τα της σκηνοθεσίας.
Η Hayley, έφηβη ετών δεκατεσσάρων, γνωρίζει σε chat room τον Jeff, φωτογράφο ετών τριανταδύο, και αποφασίζει να τον δει από κοντά. Τον βλέπει, ενθουσιάζεται, ζητάει να την πάει από το σπίτι του με το αυτοκίνητό του, ετοιμάζει τα ποτά και γενικότερα όλα αυτά που σου λένε οι γονείς σου από τα πέντε σου πως δεν πρέπει να κάνεις με έναν άγνωστο. Η διαφορά είναι ότι η συνέχεια δεν περιλαμβάνει τα... αναμενόμενα. Τουναντίον. Δεμένος και ταπεινωμένος βρίσκεται ο ενήλικος, ο οποίος υπό την απειλή νυστεριού κινδυνεύει να χάσει την ανδρεία του με έναν αυτοσχέδιο ευνουχισμό - μέθοδο πειθούς για την ομολογία του στην εξαφάνιση μιας συνομήλικης της Κοκκινοσκουφίτσας.

Κινούμενος στα κακοτράχαλα και συχνά κακοφωτισμένα μονοπάτια της παιδεραστίας ο Nelson αρχικά μπλέκει με ενδιαφέροντα τρόπο τη σχέση θύτη-θύματος, αλλά στη συνέχεια χάνει την μπάλα και βγάζει ένα θρίλερ τραβηγμένο από τα μαλλιά. Ευτυχώς γι' αυτόν όμως, δράμια μπάλα ξέρει να παίζει ο σκηνοθέτης του, ο οποίος με έξυπνες εναλλαγές ρυθμού κρατά το ενδιαφέρον σε υψηλά επίπεδα, στον φαινομενικά συνεχή και μονότονο διάλογο μεταξύ των δύο μοναδικών πρωταγωνιστών του. Αυτοί οι τελευταίοι δε, Patrick Wilson και Ellen Page, έκαναν το Sundance και τους κριτικούς να παραμιλάνε με τις ερμηνείες τους και όχι άδικα.