Romanzo Criminale (2005)

Η ιστορία αρχίζει κάπου το εβδομήντα και καλύπτει όλη την επόμενη δεκαετία και κάτι. Μια παρέα από παιδιά του δρόμου, ξεφεύγουν από την αστυνομία, γεγονός που τους δένει μαζί για πάντα. Με κεφάλαιο τα λύτρα μιας απαγωγής, βάζουν πλώρη για να γίνουν η ισχυρότερη ομάδα οργανωμένου εγκλήματος στη Ρώμη. Και σχεδόν τα καταφέρνουν. Παρακολουθούμε το Λιβανέζο, το Ντάντε, το Φρέντο και πολλούς ακόμα να πίνουν, να χορεύουν, να χαρτοπαίζουν, να δέρνουν/δέρνονται και να σκοτώνονται, πράγματα όχι απαραιτήτως βαρετά, ούτε όμως πάντα πολύ ενδιαφέροντα. Το σενάριο προσπαθεί σπονδυλωτά να φτιάξει το πορτραίτο κάθε μέλους της ομάδας ξεχωριστά, να κρατήσει ίσως τη δομή των κεφαλαίων του βιβλίου, αλλά οι τίτλοι που πέφτουν με το όνομα του καθενός είναι το μόνο που μαρτυρά αυτή την προσπάθεια. Γυρνάμε, έτσι, στην ακατάστατα εριμμένη περιγραφή των δραστηριοτήτων της ομάδας.

Η παρέα έχει βέβαια κακό τέλος, αλλά η νοσταλγική ατμόσφαιρα και το ταμπεραμέντο των ηρώων μας αποζημιώνουν εν μέρει. Η σκηνοθεσία έχει στιγμές beat ενίοτε, όχι όμως συνεπή ρυθμό ούτε καμιά ευφάνταστη νότα. Στιγμές γραφικής βίας, εναλλάσσονται με μελοδραματικές οικογενειακές, και τούμπαλιν. H χρήση documentary footage φαίνεται ότι στοχεύει ψηλά, αλλά δεν καταφέρνει να δώσει περισσότερο βάθος --γεγονότα όπως η απαγωγή και η δολοφονία του Aldo Moro και ο βομβαρδισμός του σιδηροδρομικού σταθμού της Bologna αναφέρονται διεξοδικά προσπαθώντας να στηρίξουν ιστορίες συνομωσίας και διαπλεκόμενα συμφέροντα του υποκόσμου με την κυβέρνηση. Ο μοντέρ λυπάται τα χιλιόμετρα celluloid και δεν τα χατζαρώνει και το soundtrack έχει.. τόση ποικιλία, που δεν αμφιβάλλω ότι όλοι θ’ ακούσουν ένα τουλάχιστον από τ’ αγαπημένα τους τραγούδια.

Σημαντικότατη μνεία χρειάζεται στη φλογερή, εκθαμβωτική και ομιλούσα άπταιστα ιταλικά Anna Mouglalis στο ρόλο της πόρνης Πατρίτσια, που όμως τελικά ερωτεύεται έναν επιθεωρητή της αστυνομίας (ουαί!). Η σεναριακή αφέλεια και ακαταστασία πάντως, είναι ακόμη η αχίλλειος πτέρνα του ευρωπαϊκού κινηματογράφου.