See No Evil (2006)

Όταν ξεκινάς να κάνεις slasher στην πιο βασική του μορφή, με έναν μανιακό και ένα μάτσο εφήβους να τρέχουν προς το μαχαίρι του, δεν έχεις και πολλές επιλογές για το πώς θα το κάνεις. Θα ξαμολήσεις τα θύματα σε ένα αφιλόξενο περιβάλλον με πολλά μυστικά, άγνωστο γι’ αυτούς, σπίτι για το φονιά σου, και θα στείλεις τον φονιά στο κατόπι τους, να τους τρώει έναν-έναν.
Έτσι και στο See no Evil, οκτώ νεαροί εγκληματίες μεταφέρονται από τα κελιά τους σε ένα εγκαταλελειμμένο πρώην ξενοδοχείο, ως μέλη προγράμματος κοινωνικής εργασίας, και καταλήγουν να γίνονται παιχνίδια ενός σαδιστή φονιά που βγάζει μάτια. Στην κυριολεξία.

Το ερώτημα όμως που πρέπει να απαντήσεις σε τέτοιες περιπτώσεις, είναι το γιατί θέλεις να κάνεις ένα αγνό, απογυμνωμένο slasher. Όταν η απάντηση είναι «επειδή θέλω να τρομάξω/αηδιάσω/διασκεδάσω κόσμο,» όλα είναι καλά. Όταν όμως είναι «γιατί θέλω να κάνω κόσμο να σκυλοβαρεθεί, με μηδενική ατμόσφαιρα, φόνους χωρίς εφευρετικότητα, πλοκή παύλα λίστα θυμάτων που δεν έχει κανέναν μπούσουλα, ούτε καν την απλοϊκή αλλά τόσο χαριτωμένη κοινωνική αξιολόγηση της σειράς των θυμάτων που εγκαθύδρισαν τα teen thrillers των '80s και '90s, και δολοφόνο λιγότερο τρομακτικό κι από τον ξυρισμένο γορίλα που θα μπορούσε να είναι ξάδερφός του,» τότε έχεις πρόβλημα. Γιατί άμα διαλύσεις κι αυτά τα βασικά στοιχεία, η ταινία σου μάλλον δεν θα βγει και ιδιαίτερα αξιόλογη. Οπότε, γιατί να την κάνεις; Ε;

Ίσως απλά και μόνο για να έχεις κάτι να παίζει πριν και μετά τη σκηνή ανθολογίας με την ξανθιά που καταπίνει το κινητό της, ανοίγοντας νέους ορίζοντες στο throat fucking. Που είναι κι αυτός, ένας λόγος αποδεκτός, υποθέτω.