Il Caimano (2006)

Ο κινηματογραφικός παραγωγός Bruno Bonomo, διάσημος στα 70s για τις Β-movies του στα επίπεδα του Roger Corman, δεν μπορεί να προσαρμοστεί στην νέα εποχή, και βλέπει την γυναίκα του και τους συνεργάτες του να τον εγκαταλείπουν στον δημιουργικό και οικονομικό μαρασμό του. Σε μια νεκροφιλική εκδήλωση προς τιμήν του, ένα σενάριο πέφτει στα χέρια του, με τον τίτλο Ο Αλιγάτορας. Και παρότι δεν είναι η ταινία που θα τον αναστήσει, αλλά μια δεικτική πολιτική σάτιρα κατά του Berlusconi που κανείς δε θέλει να αγγίξει, ο Bruno δεν έχει άλλη επιλογή απ’ το να ρίξει πάνω της όλες τις ελπίδες του για μια επαγγελματική ανάσταση.
Κάπως έτσι ο Nanni Moretti έστησε την ταινία που έκανε θόρυβο στις φετινές εκλογές στην Ιταλία, και έφτασε στις Κάνες φιλοδοξώντας να εξαπλώσει το θρίαμβό της και στην υπόλοιπη Ευρώπη. Όμως η αντιμπερλουσκονική σάτιρα που κρύβει στη φόρμα της ταινίας-μέσα-σε-ταινία, όσο κι αν ενθουσίασε τους πολίτες της μεγάλης μπότας της Μεσογείου, δεν φτάνει για να κερδίσει και τους εκτός Ιταλίας, που θα επιζητήσουν και κάτι πέρα απ’ την αυτοαναφορικότητα στην ταινία.

Η dramedy του Bruno, που δυσκολεύεται να αποδεχτεί την διάλυση της οικογένειάς του, και τα κωμικά περιστατικά απ’ το μπουρλέσκ κινηματογραφικό κύκλωμα της Ιταλίας, υφαίνουν ένα αρχικά απλό, δροσερό κι ευχάριστο αμπαλάζ γύρω απ’ την πολιτική πτυχή της ταινίας. Το ημίωρο της εισαγωγής περνά με χιούμορ και φρεσκάδα, ώσπου αποκαλύπτεται ότι ο Moretti δεν είναι ακριβώς σίγουρος με ποια απ’ τις δυο ιστορίες τον ενδιαφέρει περισσότερο ν’ ασχοληθεί. Η πλάστιγγα μπαλατζάρει απ’ τη μια στην άλλη μεριά, με ολέθριο αποτέλεσμα ο χαρακτήρας του Berlusconi να αποκτά περισσότερο ενδιαφέρον, και ο χαρακτήρας του Bruno περισσότερο screen time. Εντωμεταξύ η σχιζοφρενικά άνιση ταινία, προχωρά ύπουλα σε ένα μη-φινάλε, που αφήνει και τους δύο ήρωες ξεκρέμαστους στη μαύρη οθόνη, και ένα χαρακτηριστικό άρωμα μπαλαφάρας στην αίθουσα.