Scoop (2006)
(2.5/5)Σκηνοθεσία: Woody Allen,
Σενάριο: Woody Allen
Παίζουν: Woody Allen, Scarlett Johansson, Hugh Jackman
Δες/Κρύψε το trailer
Scoop (μτφρ.): πρώτη και αποκλειστική συνταρακτική είδηση, κοινώς «λαβράκι». 
Δε μπορεί να χαρακτηριστεί έτσι η τελευταία ταινία του αειθαλούς Woody Allen, που όλο και περισσότερο όσο περνάει ο χρόνος, τον απασχολεί το θέμα το θανάτου και προσπαθεί να το ξορκίσει με το μοναδικό του μαγικό όπλο, το χιούμορ. Κι εγώ μαζί του, γιατί για να δανειστώ τα λόγια του ίδιου «Δεν είναι ότι φοβάμαι να πεθάνω. Απλώς δε θέλω να είμαι εκεί όταν έρθει αυτή η ώρα». Δυστυχώς όμως το εύρημα του δημοσιογράφου που έρχεται από τον άλλο κόσμο, για να βοηθήσει νεαρά και ελπιδοφόρα φοιτήτρια δημοσιογραφικής σχολής, προκειμένου να αποκαλύψει την ταυτότητα του διαβόητου «Δολοφόνου με τα Ταρώ» χάνεται ώσπου να πεις Splendini, το όνομα δηλαδή του ταχυδακτυλουργού που εμπλέκεται κατά τύχη στην ιστορία και που τον ενσαρκώνει ο ίδιος ο σκηνοθέτης. Που μπερδεύει, μετά το Match Point (2005), για μια ακόμα φορά το κοινό του, το οποίο αναζητεί εναγωνίως, αλλά μάταια τα στοιχεία εκείνα που θα έκαναν την ταινία κλασική (συμπεριλαμβάνεται ένα μόνο, αν και... θεϊκό, αστείο περί της εβραϊκής θρησκείας).
Ο Woody Allen γράφει το σενάριο ειδικά για τη νέα του μούσα, τη Scarlett Johansson, όχι ως μοιραία αντροτραγανίστρα και πλανεύτρα, αλλά ως αθώα, κάπως αφελή και σίγουρα συμπαθητική φοιτήτρια με τα στρογγυλά αδέξια γυαλιά της. Η ώρα κυλάει ευχάριστα με μουσική υπόκρουση Τσαϊκόφσκι και Στράους, χάρη στη χημεία του διδύμου, την κωμική νότα που πετυχημένα δίνει η Johansson, και τη γοητεία του Hugh Jackman, στο ρόλο πλούσιου εργένη από καλή οικογένεια. Και τελειώνει βιαστικά, χωρίς σεναριακές ή/και σκηνοθετικές εξάρσεις, με σαφέστατα πολύ λιγότερα, στον αριθμό και την καυστικότητα, ευφυολογήματα απ’ ότι έχουμε συνηθίσει.
*η ταινία προβάλλεται απόψε στις 21:00 στο Ιντεάλ, για το Ευρωπαϊκό Πανόραμα
Δε μπορεί να χαρακτηριστεί έτσι η τελευταία ταινία του αειθαλούς Woody Allen, που όλο και περισσότερο όσο περνάει ο χρόνος, τον απασχολεί το θέμα το θανάτου και προσπαθεί να το ξορκίσει με το μοναδικό του μαγικό όπλο, το χιούμορ. Κι εγώ μαζί του, γιατί για να δανειστώ τα λόγια του ίδιου «Δεν είναι ότι φοβάμαι να πεθάνω. Απλώς δε θέλω να είμαι εκεί όταν έρθει αυτή η ώρα». Δυστυχώς όμως το εύρημα του δημοσιογράφου που έρχεται από τον άλλο κόσμο, για να βοηθήσει νεαρά και ελπιδοφόρα φοιτήτρια δημοσιογραφικής σχολής, προκειμένου να αποκαλύψει την ταυτότητα του διαβόητου «Δολοφόνου με τα Ταρώ» χάνεται ώσπου να πεις Splendini, το όνομα δηλαδή του ταχυδακτυλουργού που εμπλέκεται κατά τύχη στην ιστορία και που τον ενσαρκώνει ο ίδιος ο σκηνοθέτης. Που μπερδεύει, μετά το Match Point (2005), για μια ακόμα φορά το κοινό του, το οποίο αναζητεί εναγωνίως, αλλά μάταια τα στοιχεία εκείνα που θα έκαναν την ταινία κλασική (συμπεριλαμβάνεται ένα μόνο, αν και... θεϊκό, αστείο περί της εβραϊκής θρησκείας). Ο Woody Allen γράφει το σενάριο ειδικά για τη νέα του μούσα, τη Scarlett Johansson, όχι ως μοιραία αντροτραγανίστρα και πλανεύτρα, αλλά ως αθώα, κάπως αφελή και σίγουρα συμπαθητική φοιτήτρια με τα στρογγυλά αδέξια γυαλιά της. Η ώρα κυλάει ευχάριστα με μουσική υπόκρουση Τσαϊκόφσκι και Στράους, χάρη στη χημεία του διδύμου, την κωμική νότα που πετυχημένα δίνει η Johansson, και τη γοητεία του Hugh Jackman, στο ρόλο πλούσιου εργένη από καλή οικογένεια. Και τελειώνει βιαστικά, χωρίς σεναριακές ή/και σκηνοθετικές εξάρσεις, με σαφέστατα πολύ λιγότερα, στον αριθμό και την καυστικότητα, ευφυολογήματα απ’ ότι έχουμε συνηθίσει.
*η ταινία προβάλλεται απόψε στις 21:00 στο Ιντεάλ, για το Ευρωπαϊκό Πανόραμα