Screencap: Ο κορσές της Nicole Kidman

Η νουβέλα του Henry James το Πορτραίτο μιας Κυρίας πήρε σαφώς άλλη μορφή μετά την επέμβαση, το 1996, της Jane Campion. Όχι μόνο επειδή οι κινηματογραφικές μεταφορές οφείλουν να είναι διαφορετικές από το γραπτό πρότυπό τους, αφού η εικόνα έχει διαφορετικούς κανόνες και απαιτήσεις από το λόγο, αλλά και εξαιτίας της ολότελα διαφορετικής ματιάς. H σκηνοθέτρια ζει σε άλλη εποχή και σε διαφορετικά μήκη και πλάτη από τον συγγραφέα και, το πιο σημαντικό, είναι γυναίκα. Συχνά-πυκνά, με εμφανώς φεμινιστικές ιδέες. Να γιατί η ταινία άφησε τον ελαφρά αποστασιοποιημένο περιγραφικό τόνο και διανθίστηκε με αρκετό ψυχαναγκασμό.

Όσο κι αν τώρα οι γυναίκες ζουν και αναπνέουν σχετικά ελεύθερα, την εποχή που περιγράφει ο James και εικονογραφεί η Campion, η πατριαρχία τις εγκλώβιζε στο περιβάλλον της οικογένειας και του σπιτιού. Βλέπουμε τη Nicole Kidman ως.. να ασφυκτιά βλέποντας τη μοίρα που της έμελλε. Και να αντιστέκεται, να ποθεί τον κόσμο εκεί έξω αντί του κλουβιού του γάμου που πλήθος άντρες επέμεναν να της προσφέρουν. Aλλά τελικά να υποκύπτει, και να περνάει τα πάνδεινα --μέχρι και μια σύγκριση με τον Εσταυρωμένο αποτόλμησε η Campion σε μια σκηνή.

Αυτή η καταπίεση και ο περιορισμός σκιαγραφούνται όχι πάντα με δράση, με λόγια, με διάλογους, αλλά με απλές λεπτομέρειες στη mise en scene. Που περνούν συνεχώς ένα και ταυτό μήνυμα: να, μια γυναίκα που δεν είναι ελεύθερη, μια γυναίκα μικρή και ασήμαντη εξαιτίας των κοινωνικών συμβάσεων. Ένας κορσές κρεμασμένος στην πόρτα, αμέτρητα ημίψηλα καπέλα, καδράρισμα της ηρωίδας πίσω από σίδερα και σκιές που θυμίζουν φυλακή. Βόλτα κάτω από πανύψηλα απειλητικά δέντρα που τονίζουν την αδυναμία της. Το πιο εύγλωττο, ήρθε ήδη στην αρχή ως εξάγγελος κακών: η απουσία της πρωταγωνίστριας διευκόλυνε και δεν εμπόδισε την αναφορά στα δεινά της. Μια μύγα παγιδευμένη κάτω από ένα νεροπότηρο τόνισε μοναδικά και σιωπηλά την θλιβερή της μοίρα.