The Wind That Shakes the Barley (2006)

Άλλη μια ταινία του Ken Loach, άλλη μια στρατευμένη δημιουργία, άλλη μια θερμή υποδοχή από τις Μάζες. Από την.. άλλη μπορείς να εμπιστευτείς περισσότερο όλο το βρετανικό τύπο που υποδέχτηκε το χρυσό φοίνικα των Κανών στο σκηνοθέτη με αλλαλαγμούς για ναζιστικού μεγαλείου ύμνο στον IRA και εκφαυλισμό της Ιστορίας. Εγώ βέβαια τη ταινία την είδα πριν γράψω.
Και η Ιστορία έγραψε ότι ήταν η άμετρη βαρβαρότητα με την οποία θέλησαν να πνίξουν, στην αρχή του, τον ιρλανδικό αγώνα για ανεξαρτησία οι Άγγλοι και οι βασιλικοί, αυτή που πέρασε, σε μια νύχτα, όλο τον πληθυσμό από απρόθυμους υπηκόους (στη χειρότερη) σε παθιασμένους επαναστάτες. Από εκεί και πέρα ο Loach διαλέγει να μην κάνει ακόμη έναν Michael Collins (1996) ακολουθώντας όπως ο Neil Jordan την ηγεσία της εξέγερσης. Ούτε μια διδαχή για ταξική πάλη ασχολούμενος με το προλεταριάτο που έβαζε φωτιές στις πόλεις. Αλλά μια αλληγορία της κοινής πορείας αρχικά, και του διχασμού και του εμφυλίου μετά την αποικιο-αποδεχτική συνθηκολόγηση της 6ης Δεκεμβρίου 1921, των Ιρλανδών. Δυο αδέρφια στις αγροτικές περιοχές, ο ένας αμόρφωτος και ατίθασος ο άλλος με ακαδημαϊκές προοπτικές και συμπονετικός κουβαλάνε την ιστορία και ακολουθούν την Ιστορία από την αρχή μέχρι το τέλος.

Μορφωμένος και πεισματικά ανυπότακτος ο σκηνοθέτης σερβίρει εδώ μόλις τη δεύτερη ιστορικών αναφορών ταινία του μετά τη Γη και Ελευθερία (1995). Και είναι η απαρέγκλιτα σοσιαλιστική σαραντάχρονη πορεία του που εξοργίζει τα media στη χώρα του.. ευέλικτου Tony Blair (και όχι η ακρίβεια της αναπαράστασης που είναι εξίσου συνεπής). Κατά τα άλλα η συνταγή περιέχει γνωστής ποιότητας υλικά, με Paul Laverty στο σενάριο και εξαιρετικό Barry Ackroyd στην εξαιρετική φωτογραφία. Και το πρώτο μισό του γεύματος δε παίζεται, με τη μια αφοπλιστικά ρεαλιστική συγκλονιστική σκηνή μετά την άλλη. Στο δεύτερο βέβαια το χαρτί καίγεται προσπαθώντας να εξηγήσει όραμα και περηφάνεια στους ήδη συνθηκολογημένους.

*η ταινία προβάλλεται απόψε στις 23.00 στο Ιντεάλ, για το Ευρωπαϊκό Πανόραμα