World Trade Center (2006)

Πολλά επίθετα έχουν χρησιμοποιηθεί για να περιγράψουν την 11η Σεπτεμβρίου, αλλά δε νομίζω πως κανένα απ’ αυτά είχε καμιά συγγένεια με τη λέξη ανία. Τώρα, χάρη στον Oliver Stone και το δράμα του για δύο αστυνομικούς που παγιδεύτηκαν κάτω απ’ τα ερείπια ενός εκ των Διδύμων, μπορεί κανείς φαντάζομαι να χρησιμοποιήσει κι αυτήν. Αν και για να είμαστε δίκαιοι, το WTC δεν είναι μια ταινία για τη φρίκη και τον τρόμο που σκόρπισε εκείνη η μέρα στο Manhattan, αλλά για την ελπίδα και τη δύναμη που ξεπήδησαν κάτω απ’ τις στάχτες της. Για το μέγεθος της ανδρείας των ανθρώπων που έσπευσαν να σώσουν τους συμπολίτες τους, το οποίο συγκρίνεται μονάχα με το μέγεθος των μουστακάρων τους. Και για τον ανθρωπισμό των Αμερικάνων που έσπευσαν απ’ τις πόλεις τους στη Νέα Υόρκη για να βοηθήσουν, όπως εκπροσωπούνται απ’ τον ξαναγεννημένο πεζοναύτη Dave Karnes, που αποδίδεται από σεναριογράφο και σκηνοθέτη, ως ιεροκήρυκας John Rambo στα όρια της ψύχωσης. Και εισάγει έτσι ένα camp στοιχείο στην κακοζυγισμένη από άποψη πλοκής και μισοψημένη συναισθηματικά, νέα ταινία του ανθρώπου που έχει αφιερώσει όλη του την καριέρα στο να γυρίζει ενοχλητικές, καυστικές ταινίες, που μακελεύουν το Αμερικάνικο Όνειρο. Η συγκεκριμένη του, βέβαια, έχει μερικές πολύ ωραίες, γλυκά ανατριχιαστικές, στιγμές της πόλης σε σοκ άρνησης, και τις πετάει που και που για να σπάσει τη μονοτονία των βαρετών διαλόγων των εγκλωβισμένων, και του νερουλού μελό των συγγενών τους.

Θα έγραφα ότι ο Stone διάλεξε περίεργη περίοδο να το παίξει απολιτίκ, παρ’ ότι φαντάζομαι ότι θα βρέθηκε μπροστά σε ένα no-win δίλημμα. Αλλά τώρα που το ξανασκέφτομαι, έχω την υποψία ότι στην πραγματικότητα, αυτό που γύρισε, είναι μια αρρωστημένη παρωδία της ικανότητας του Hollywood να μετατρέπει τις μεγαλύτερες τραγωδίες σε φαύλα εμπορικά μελοδράματα, η μοντυπαϊθονική μεγαλοφυΐα της οποίας, θα μας αποκαλυφθεί σε μερικά χρόνια από τώρα. Το προτιμώ αυτό απ’ το να πιστέψω ότι το μόνο που μπόρεσε να κάνει ο Stone μετά τον Αλέξανδρο (2004), είναι ένα λυπηρό Apollo 13 (1995).