Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης 2006: Η Έναρξη

Το πρώτο πράγμα που σε υποδέχεται στη Θεσσαλονίκη, είναι το ανελέητο τικ τακ τοκ στα πλακάκια του αεροδρομίου, σαν τα κουτάλια του πιτσιρικά στο Mimic (1997). Και οι κοπέλες που βαδίζουν με πολύ ψηλά τακούνια σε πολύ λεπτές ισορροπίες. Ο Λευκός Πύργος, η ομίχλη του και τα άλλα πλακάκια στο λιμάνι που σου τσακίζουν τα πόδια και σου αφήνουν μελανιές στις πατούσες μια βδομάδα μετά για να θυμάσαι τα τρεχαλητά από αποθήκη σε αποθήκη δε πήγαν πουθενά και φέτος αν ανησυχούσες. Όπως και η υπόλοιπη φεστιβαλική S/M κατάσταση που φέρνει τη δική της αντιφατική ευφορία.

Αντιφατική σαν τη χτεσινή τελετή έναρξης, πιο ήρεμη και διακριτική απ’ την περσινή εξτραβαγκαντσα τσιρκολάνων, που ξεκίνησε με ένα γλυκό και χαριτωμένο, αλλά μάλλον άνευ στόχου κλιπάκι με τον Γιώργο Πυρπασόπουλο, την Αθηνά Μαξίμου και το cameo του Δημήτρη Σταρόβα, σε κλασική πλοκή βωβού ασπρόμαυρου, ειρωνικό προς την προβλεψιμότητα του κινηματογραφικού προϊόντος παρά το πέρασμα των χρόνων, και αρκετά αστείο για να κρατήσει το κοινό ζεστό μέχρι να πηδήξουν οι πρωταγωνιστές του από την οθόνη στη σκηνή. Για ν’ αρχίσουν να παρουσιάζουν το φεστιβάλ με ατάκες εξίσου ανέμπνευστες με τις περσινές, τη Μαξίμου να χάνει τα λόγια και να ξεχνά τις ατάκες με την ίδια συχνότητα της Μπρέμπου πέρσι, και όλα αυτά να ανοίγουν το δρόμο για τους επίσημους να ανέβουν στο podium και να πούνε τα δικά τους, για πάρα, μα πάρα πολύ ώρα. Απ’ όλους ξεχώρισε πάλι η διευθύντρια, Δέσποινα Μουζάκη, και πάλι όχι γι’ αυτά που έλεγε, αλλά για την τρεμουλιαστή, κουρασμένη φωνή της. Μπορεί να της είπαν ότι της πήγαινε την προηγούμενη φορά, αλλά εγώ ανησυχώ. Για την υγειά της.