Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης 2006: Ρεζουμέ

Ζόρικα τα πράματα φέτος για τους ορκισμένους του ελληνικού κινηματογράφου --αν κι ευτυχώς αυτού του είδους ο μαζοχισμός δεν είναι ιδιαιτερα διαδεδομένος. Τουλάχιστον όχι έξω απ’ το φεστιβάλ, γιατί εδώ, οι αίθουσες πλημμυρίζουν τόσο που ανέβηκαν τα εισιτήρια κατά 36% απο πέρσι. Και κάτι τέτοια βλέπουν οι αντίστοιχοι σαδιστές, κι εμπλουτίζουν ολοένα το ρεπερτόριό τους.

Σχεδόν το σύνολο της φετινής ελληνικής παραγωγής είναι πηγμένο στην ποίηση και τη μιζέρια, ενώ όλοι οι σκηνοθέτες μας, εμπνέονται απ’ “τη μοναξιά στην πόλη”. Οι τρείς-τέσσερις μονάχα ταινίες για φυσιολογικούς ανθρώπους, πάλι ζήτημα θα ‘ναι να κόψουν όλες μαζί τα εισιτήρια που μάζεψε ο Περάκης πέρσι. Ο οποίος Περάκης βέβαια, δεν κατάφερε ούτε το 3.5 (στα 5) να πιάσει στη βαθμολογία του κοινού, οπότε, κανείς δεν ξέρει τίποτα. Άλλη ανωμαλία αυτή: οι θεατές δεν έδωσαν σε καμία μα καμία ελληνική ταινία κάτω από 3. Μέχρι ώρας τουλάχιστον, με 3 προβολές μονάχα απροσμέτρητες. Και υποψιάζομαι πως ο αριθμός 3 θα εμφανιστεί 3η φορά, όταν οι περισσότερες ταινίες θα κοιτάν τι μάζεψαν στα ταμεία. Πάντως το ντοκιμαντέρ Sugartown που κατάφερε να τρυπώσει στην πρώτη πεντάδα, ίσως και να σημαίνει πως ο Τσακίρης κι οι συνάδελφοί του μπορεί να βγάλουν και κάνα φράγκο φέτος. Το άλλο κομμάτι της διοργάνωσης, το σαν απο θερμαϊκή μετάλλαξη γιγαντωμένο και παραμορφωμένο διεθνές πρόγραμμα, κόντεψε να ξεκάνει ολόκληρη πόλη. Απ’ τις ελάχιστες ταινίες που ξεχώρισαν, αν βρεθεί κανείς να βγάλει στις αίθουσες το Taxidermia, ο Ουρανός της Σουελί, και το Avida, να με θυμηθείς και ν’ αρχίσεις να δοξάζεις τον πανμέγιστο.

Μέσα σε τέτοια ζάλη με 300 παρά λίγο ταινίες, πού να βρεις χρόνο να δεις τι γίνεται απ’ έξω απ’ την αίθουσα; Σχεδόν στα ψιλά ψιλοπέρασε το θεματάκι με την ενδεχόμενη παραίτηση της Μουζάκη, που μουρμουρίστηκε ελαφρώς στις αρχές της βδομάδας. Σύμφωνα με αυτές τις “πληροφορίες” που βρίσκουν δημοσιογραφικά ώτα να μουλιάσουν και να μεγαλώσουν σα μανιτάρια, στην τελετή λήξης σε λίγες ώρες, παίζει να μας αποχαιρετίσει η μέχρι στιγμής διευθύντρια, για να αφοσιωθεί στη θέση της ως επίτιμος λέκτορας του τμήματος Κινηματογράφου του ΑΠΘ. Και να μείνουμε μόνοι με τον Χωραφά. Εγώ πάντως δε θα κρατήσω την ανάσα μου. Θα συγκεντρωθώ στο παπιγιόν μου. Τα λέμε αργότερα με τα βραβεία. Και με τα νεότερα.