Babel (2006)

Ένα σπονδυλωτό τριών ιστοριών, συμπληρώνει την άτυπη τριλογία του Inaritu από αλληλοσυνδεόμενα τρίπτυχα. Ένας Ασιάτης πουλάει το τουφέκι του σε έναν βοσκό στο Μαρόκο, ο οποίος το πουλάει σε έναν φίλο του, που το δίνει στα παιδιά του για να σκοτώνουν λύκους, αλλά τα πιτσιρίκια το στρέφουν έναντι τουριστικού λεωφορείου και πετυχαίνουν τη γυναίκα του Brad Pitt, του οποίου τα παιδιά μετατρέπονται σε λαθρομετανάστες χάρη στην γκουβερνάντα τους που πρέπει να πάει σ’ ένα γάμο. Και βέβαια, κανείς τους δεν έχει ιδέα για όλα αυτά.
Εγώ πάντως έχω ένα θέμα με τον Inaritu. Ενώ οι ταινίες του ξεκινάνε ορμητικές, με οπτικό στυλ που μου ανοίγει τον αμφιβληστροειδή και ιντριγκάρει το συναίσθημα, κάπου προς τη μέση τον χάνω. Ή με χάνει. Οι ιστορίες του φαίνονται να προχωράνε σχεδόν σημειωτόν, κι οι χαρακτήρες του ελάχιστα πιο γνώριμοι απ’ όσο όταν άρχισε η ταινία. Κι αυτό το θεματάκι, το βρήκα ακόμα πιο μεγεθυμένο στο Babel, που σε αντίθεση με το Amores Perros (2000) και το 21 Grams (2003), δεν έχει και καμιά ίντριγκα στην πλοκή.

Έχει βέβαια μπόλικη συναισθηματική φόρτιση, που καμιά φορά σε αγγίζει κιόλας. Έχει πολλούς καλούς ηθοποιούς, οι οποίοι --με την εξαίρεση της Koji Yakusho Rinko Kikuchi-- δεν προλαβαίνουν να ξεδιπλώσουν πολύ χαρακτήρα. Κι έχει και εξαιρετική φωτογραφία, πιο φωτεινή και πιο πλούσια σε παλέτα απ’ τις προηγούμενες δυο ταινίες του, η οποία καταφέρνει με εξαιρετικό τρόπο να τονίσει διακριτικά την απόσταση, αλλά και την κοινή βάση των ιστοριών του. Αλλά έχει αυτό το πρόβλημα του ρυθμού, και δεν ξέρω αν φταίει ο Inaritu που η ταινία μοιάζει σα να πέταγε σκηνές στην τύχη πάνω στη μονταζιέρα, ή ο Arriaga που του μπερδεύει τις σελίδες πριν του δώσει το σενάριο. Εγώ πάντως ποντάρω στο δεύτερο, γιατί το ίδιο χασμουρητό έριξα και στις Τρεις Ταφές του Μελκιάδες Εστράδα (2005). Το οποίο βέβαια “όλοι λάτρεψαν”, όπως λάτρεψαν και τα 21 Γραμμάρια, κι όπως πολύ πιθανότατα θα λατρέψουν κι ετούτο. Κι όταν τους ρωτάω γιατί, ανοιγοκλείνουν το στόμα τους, αλλά δεν καταλαβαίνω τι βγαίνει απο μέσα. Γιατί η μεγαλύτερη Βαβέλ, είναι αυτή με τους ανθρώπους που μιλάς την ίδια γλώσσα.