Casino Royale (2006)

Πράκτορας της MI6 αποκτά την ταυτότητα του 007 και ξεκινά για την πρώτη του αποστολή: να εντοπίσει και να προσάγει στις υπηρεσίες της Αυτού Μεγαλειότητας, τον Le Chiffre, έναν Αλβανό τραπεζίτη – χρηματιστή κακοποιών, που κρύβει στο πειραγμένο μυαλό του, ένα κάρο ανεκτίμητα μυστικά για την παγκόσμια τρομοκρατία.
Ο πράκτορας, φυσικά, λέγεται Bond James Bond, αλλά αυτή του η κινηματογραφική έξοδος είναι τόσο πίσω στο χρόνο, που δεν ξέρει καν πώς πίνει το Martini του. Άσε που δεν ξέρει ότι στα υπόγεια της MI6 υπάρχει ένας τυπάκος που περνάει τις μέρες του φτιάχνοντας απίθανες γκατζετιές, όπως στυλό-τανκ και μαστίχες-αερόστατα. Πατώντας reboot στο ασθμαίνον franchise, η EON το απαλλάσσει από διάφορα προβλήματα, ένα απ’ τα οποία αυτή η μανιώδης προσήλωση στις τεχνολογικές μπούρδες --χωρίς να ξεχνάει βέβαια ότι μέγας χορηγός είναι η SONY. Ένα άλλο, η κοσμοπολίτικη αύρα του πράκτορα, ο οποίος εδώ, είναι, πολύ απλά, άγριος καλοκουρδισμένος εκτελεστής που προτιμά να χρησιμοποιεί τα δόντια και τα νύχια του, απ’ τις μπερέτες, τα καλάσνικοφ και τα χαπάκια. Ο Daniel Craig, σε μια θριαμβευτική εμφάνιση, δίνει στο χαρακτήρα του εσάνς αποπροσανατολισμένου (αλλά αποφασισμένου) πρωτάρη, σβήνοντας τον αέρα του υπεράνω socialite που είχε φέρει στο franchise ο Pierce Brosnan. Με την κτηνώδη κορμοστασιά του, τρέχει, πιάνει, σκοτώνει, πηδάει (και πηδάει), φέρνοντας τη δράση σε απόσταση γροθιάς, και το franchise από τα cocktail parties και τα γρήγορα αμάξια, στο ξύλο και την κατασκοπία. Οι γκόμενες μένουν ίδιες, μονάχα λιγότερο ηλίθιες, αλλά αυτό δεν ξέρω αν είναι καλό. Ή κακό.

Πάντως με το reboot δημιουργούνται κάποιες χωροχρονικές ασυνέχειες σε σχέση με την μεταψυχροπολεμική περίοδο που θεωρητικά ανδρώθηκε ο Bond και οι μυστικές υπηρεσίες που αντιπροσωπεύει, αλλά αυτό δεν είναι κάτι που θα απασχολήσει ιδιαίτερα κανέναν νομίζω. Και κυρίως όχι το ολοκαίνουριο, νεανικό fan base που είναι βέβαιο πως θα προκύψει. Σαν ταινία άσχετη με τη μυθολογία που κουβαλάει, το Casino Royale είναι ένα φοβερό τριπάκι σχεδόν ασταμάτητης δράσης με σφιχτό σενάριο, που υποφέρει από μια τρομερή κοιλιά στην τρίτη πράξη, αλλά παρά ταύτα, κλείνει το μάτι στους παλιούς γνωστούς του, λέγοντάς τους όσα ήξεραν, να τα βάλουν στην άκρη. Ο Campbell, που ξαναζωντάνεψε τον χαρακτήρα του Flemming πριν μια δεκαετία (και κάτι), του χτυπάει τώρα διπλή ένεση αδρεναλίνης, και αφήνει ελεύθερο ένα ντοπαρισμένο πλάσμα που έχει τη δυνατότητα να σαρώσει τα πάντα στο πέρασμά του. Αλλά, μπορεί το ίδιο άνετα να γυρίσει και να φάει μια και καλή τους δημιουργούς του, αν δεν το καθοδηγήσουν σωστά, κι αρχίσουν τις γνωστές αηδίες με τις αόρατες BMW και τα ιπτάμενα Playstation.