A Good Year (2006)

Αντίθετα με ότι διαβάζεις από δω κι από κει αυτές τις μέρες, και ο Russell Crowe έχει κάνει ντισνεϊκότατες κωμωδίες όπως το Mystery, Alaska (1999) και σαλμαχαγιεκότατα ρομάντζα σαν το Breaking Up (1997). Και ο Sir Ridley Scott παρέδωσε αριστουργήματα στο χώρο της.. παρωδίας όπως το G.I. Jane (1997).Όλο αυτό το μένος ενάντια στη δεύτερη κοινή τους προσπάθεια μετά τον πολυβραβευμένο Μονομάχο (2000), έχει μια άδολη εξήγηση. Η άλογη λογική βγάζει αβίαστα το συμπέρασμα ότι αν κάποιος παππούς έχει την αγωνία του θανάτου τότε και όλες οι ταινίες του Clint Eastwood την έχουν εκεί κρυμμένη μόνο από τους οφθαλμούς των αδαών. Και με την ίδια οξύνοια διακρίνουν σε κάθε σκηνή της Καλής Χρονιάς την αμηχανία να ρομαντζάρει και την αγωνία να βγάλει γέλιο, σα να τη γύριζε ο Michael Bay. Όσο για το δόλο των υπολοίπων αναζήτησε τις ρίζες του στις επιλογές του σκηνοθέτη και το attitude του πρωταγωνιστή, δεν είναι και τίποτα που να μη κάνει νιάου νιάου. Εγώ, σαν γκρούπι και των δύο, έχω να παρατηρήσω ότι τα αγαπητιλίκια έχουν δεύτερο ρόλο στη ταινία κάπου στη mise en scène που θα 'λεγε και η estelle. Χωρίς να έχει γραφτεί για να αποτελεί υπόκρουση (βλ. αφορμή) για γεύματα υπό το φως των κεριών, η ιστορία του χρηματιστή που βλέπει το δικό του φως κάτω από τον ήλιο της Προβηγκίας σίγουρα είναι κοινότυπη στο σκελετό άνθρωπος χρειάζεται σωτηρία -> είναι άξιος σωτηρίας -> σώζεται, αλλά είναι και άψογα εκτελεσμένη στο ίδιο, και μόνο, πνεύμα.