Shortbus (2006)

Μια σεξοθεραπεύτρια ονόματι Σοφία, ψάχνει τον οργασμό που δεν γνώρισε ποτέ, κι ένα ζευγάρι-πελάτες της, της προτείνουν να ρίξει μια ματιά στο Shortbus. Που είναι ένας χώρος κάπου στη Νέα Υόρκη, σα μεγάλο dark room, αλλά με ανοιχτούς ορίζοντες και αναμμένα φώτα. «Σαν τα 60’s, αλλά με λιγότερη ελπίδα».
Η οποία έλλειψη ελπίδας, είναι σε μεγάλο βαθμό η καρδιά του φιλμ, και πηγάζει από την κοινή και διαδεδομένη πια αλήθεια, ότι το σεξ δεν συνεπάγεται οικειότητα. Ακόμα κι αν το κάνεις με μόνιμο παρτενέρ. Και κάπως έτσι, η οικειότητα, που απαιτεί συμβατότητα στο εγκεφαλικό πήδημα πριν το σαρκικό, αρχίζει σιγά-σιγά στη μεταμετροεποχή μας να διαγράφεται ως η κύρια πηγή εκείνου του καταραμένου είδους στην άλλη άκρη του κρεβατιού. Του σκιώδους, ενοχικού και ενοχοποιημένου ανοργασμικού άντρα. Και έρχεται βέβαια να αντικαταστήσει τον οργασμό, ως το πραγματικό τελικό έπαθλο στο ταξίδι προς τη σοφία της Σοφίας.

Βέβαια όλοι ξέρουμε πως για το παλάτι της σοφίας, ο πιο γρήγορος δρόμος είναι αυτός της υπερβολής, αλλά κι ο πιο επικίνδυνος επίσης. Γι’ αυτό, οι τολμηροί ταξιδιώτες του shortbus, καμιά φορά ξεστρατίζουν. Βλέπουν σαν αυτοσκοπό τις δοκιμές των ορίων της σεξουαλικότητας τους, και χάνονται σε επαναλαμβανόμενους αυτοκαταστροφικούς κύκλους, γεμίζοντας το σύμπαν τους με αυτή τη θλίψη της μη αυτοανακάλυψης, με την οποία ο Mitchell είχε ποτίσει και το Hedwig and the Angry Inch (2001). Αλλά πιο αισιόδοξος και πιο παιχνιδιάρης αυτή τη φορά, δεν αφήνει ούτε τους θεατές, ούτε τους ήρωές του να υποφέρουν για πολύ. Τους πρώτους, τσιμπώντας τους κάθε τόσο με τσουχτερές χιουμοριστικές βελονιές. Τους δεύτερους, τυλίγοντάς τους σε ένα σουρεαλιστικό πέπλο που τους ανυψώνει από την επίγεια θνησιμότητά τους (και τη συμβατική αντιμετώπισή τους ως απλά προϊόντα μιας αλλόκοτης, αλλά προχωρημένης μυθοπλασίας), για να τους φυλακίσει σε μια ευδαιμονική ατέρμονη παρτούζα στο οργασμικά αισιόδοξο φινάλε του.