Οι ελληνικές επιτυχίες της χρονιάς

Το φθινόπωρο, σε όλη τη διάρκεια της παρουσίασης του χειμερινού προγράμματος της Προοπτικής, ο Βασίλης Χαραλαμπόπουλος προσπαθεί μάταια να κάνει να γελάσουν τις γιαγιάδες που έχουν έρθει στην Αθηνών Αρένα για το φαί. Μόνο στις πρώτες σειρές έχει καμιά ανταπόκριση όταν δοκιμάζει τα γνωστά ανέκδοτα του χώρου. Το 5 Λεπτά Ακόμα (2006) του Γιάννη Ξανθόπουλου στο οποίο πρωταγωνιστεί όμως, δεν έχει σχέση με τα γνωστά ανέκδοτα του χώρου. Έχει μια έξυπνη ιδέα που περιγράφεται με απλά λόγια και απ' την οποία ξεκινάνε όλα σε πολιτισμικά υπανάπτυκτες χώρες όπως η Αμερική. Και προωθείται σα.. ταινία, και όχι σαν "ελληνική ταινία", σε ένα κοινό που είναι πια συνηθισμένο να επιλέγει από κατάλογο τι θα δει μαζί με το ποπκόρν του. Και κάνει τρακόσες (300) χιλιάδες εισιτήρια σε λιγότερο από ένα μήνα. Στη Γαλλία, που κοντεύει να επαναπροσδιορίσει τη γαλλικούρα (βλ. φιλμ που δε καταλαβαίνεις τον ποιητή μέχρι να σε πάρει ο ύπνος) σε αμερικανιά (βλ. φιλμ που δε σκοτώνει την ώρα που σκοτώνεις) γαλλικής παραγωγής με αποτέλεσμα τα ταμεία των κινηματογράφων της να αισθάνονται εθνικά υπερήφανα, στον Ξανθόπουλο θα ρίχναν ίσως μια ψηλή γαλλική μύτη αλλά θα τον επιχορηγούσαν να συνεχίσει. Στη Θεσσαλονίκη που οργάνωσε μπλοκμπαστερική συζήτηση με γνωστές ιρανές, άκουσε έκπληκτος, όχι κανέναν άλλον αλλά, τον Περάκη να προσπαθεί να του θεωρητικοποιήσει την επιτυχία.

Τον Μάιο ο Γιάννης Οικονομίδης πάει στη Semaine Internationale de la Critique (i.e. εβδομάδα κριτικών με πρώτες-δεύτερες ταινίες σκηνοθετών) των Κανών με τη ψυχή στο στόμα από πρωτάρικη ψιλο-αγοραφοβία και τη Ψυχή στο Στόμα (2006) που οι γλώσσες στο μάγουλο λένε ότι επιλέχτηκε για τη.. ποιητική γαλλική της μετάφραση. Το Νοέμβρη πάει και στη Θεσσαλονίκη, μπαρουτοκαπνισμένος από διεθνείς αντιδράσεις και χωρίς να μασάει από πέρσι (που 'χει δείξει μια work-in-progress κόπια) στις εγχώριες, με high definition αντί του βίντεο του καλτ κύρους στο ντιβιντί Σπιρτόκουτου (2003) του, να δείξει την ιστορία ενός συνη8ισμένου ανθρώπου που συνηθισμένα "τον γαμάνε απ' όλες τις τρύπες" (όπως λέει στον verbal). Οι κριτικοί τον τιμάνε με το βραβείο τους, το φεστιβάλ τιμάει την ερμηνεία του πρωταγωνιστή του, Ερίκου Λίτση, βραβεύοντας τον Βασίλη Χαραλαμπόπουλο, οι απέξω του τη πέφτουν στη παράλληλη προβολή στο Αριστοτέλειο γιατί δείχνει τη ταινία του και.. στο φεστιβάλ, και οι φαν ανεβάζουν blog και προφίλ στο MySpace για να βοηθήσουν. Η χρονιά κλείνει και διανομή δε φαίνεται στο βάθος του τούνελου.

Το Σεπτέμβριο το Movies for the Masses ήδη πρωτοπορεί αισθητικά και θεματικά τόσο ώστε να 'χει καθημερινά άπειρους επισκέπτες που δε μιλάνε ελληνικά και αν είναι τυχεροί βρίσκουν κανα κουμπάκι να περιοριστούν στην αυτόματη μετάφραση, και είναι καταξιωμένο σε όλο το δίκτυο (πλην ελληνικού φυσικά) χάρη σε κάποιες online πρωτιές. Στις 21 του μήνα βγάζει αποκλειστικά το πρόμο του 300, της πιο ιντερνετικά (διάβαζε geeky) αναμενόμενης ταινίας του 2007. Στη στιγμή πλακώνουν εκατοντάδες χιλιάδες επισκέπτες που εκσπερματώνουν στα πληκτρολόγιά τους με το θέαμα, κάποιες χιλιάδες τα σκουπίζουν μετά για να το αναφέρουν (τα backlinks στο θέμα είναι μόνο ενδεικτικά), το Ain't It Cool προσπαθεί ξεδιάντροπα επίμονα να το πασάρει για δικό του, ο πρόεδρος της Warner παθαίνει αποπληξία και η Village μας ζητάει να κατεβάσουμε το βίντεο και να της επιστρέψουμε το ντιβιντί για να του το στείλει να το κάνει προσωπικά κομματάκια, να το κάψει και να σκορπίσει τις στάχτες του στο διάστημα, ο Πρωιμάκης που στο εντωμεταξύ έχει γίνει ο πιο μεταφρασμένος έλληνας κριτικός (και όχι μόνο) κρύβει σε ελβετικές θυρίδες ότι άλλο προωθητικό υλικό έχουμε για να μη το βγάλω στον αέρα, και ο dalaiklama μου λέει μερικά εικοστετράωρα αργότερα ότι είδε σε ένα αμερικάνικο φόρουμ να μας έχουν βάλει λινκ. Οι υπόλοιποι μας λένε "Έλληνες θεούς". Στην Ελλάδα, ο μόνος που αναφέρεται το κάνει βδομάδες μετά για να μας πει μαλάκες.

Καλή Χρονιά.