Perfume: The Story of a Murderer (2006)

Την ίδια εποχή που το Όνομα του Ρόδου (1986), βασισμένο στη πρώτη νουβέλα του Umberto Eco, έγραφε κινηματογραφική ιστορία με τη σοκαριστική παγερή υπερ-ρεαλιστική εικονογράφησή του από τον Jean-Jacques Annaud, η σοκαριστική θερμή υπερ-ρεαλιστική ιστορία του ανθρώπου με τη καλύτερη μύτη για γυναικεία (υποψήφια) πτώματα γίνονταν παγκόσμιο best-seller. Τα επόμενα δεκαπέντε χρόνια ο συγγραφέας του Αρώματος, Patrick Süskind, δε τόλμαγε ν' ανοίξει τη πόρτα του. Αφού το πιο πιθανό ήταν να βάραγε πάλι το κουδούνι ο Bernd Eichinger, παραγωγός του Ρόδου και της πανέμορφης Ιστορίας Δίχως Τέλος (1984), που του 'χε ανοίξει η όρεξη κι έκανε αμέτρητες μεταφορές, βιβλίων, κόμικ και παιχνιδιών.
Την ιστορία.. καταδίωξης ο Süskind, παλιός στα σενάρια και τα θεατρικά έργα, την έκανε σατιρική ταινία στο Rossini (1997), αλλά τελικά υπέκυψε στις απανωτές προτάσεις του Eichinger με τη νέα χιλιετία. Τη σκηνοθεσία της πιο ακριβής γερμανικής παραγωγής ανέλαβε, φυσικά, ένας ακόμη συμπατριώτης τους ο Tom Tykwer με τις περγαμηνές του πιο τεχνικά έξοχου φιλμ που βγήκε από τη χώρα του τη τελευταία δεκαετία τουλάχιστο, του Τρέξε Λόλα Τρέξε (1998). Και με σκεπτικό τόσο εύλογο που όλοι φαίνεται να το αγνοούν ότι μπορείς να κάνεις μια ταινία με αρώματα, χωρίς ξύσε και μύρισε σα το Polyester (1981) του John Waters, όπως μπορείς να γράψεις κι ένα βιβλίο που να κυριαρχούν στη θεματική του. Έτσι το αποτέλεσμα είναι λίγο πολύ αναμενόμενο (τι νομίζεις ότι κάθισα και το 'γραψα το κατεβατό για να βγάλω τα συμπεράσματα μόνος μου?), με τον παραγωγό από τη μιά να ισχυρίζεται ότι το φιλμ είναι ακριβώς όπως το φαντάστηκε, και τον σκηνοθέτη να διεκδικεί τη πατρότητα κάθε μιας εικόνας. Η Ιστορία Ενός Δολοφόνου είναι τόσο ιστορική όσο οι πρώτες παραγωγές του Eichinger, τόσο εκπληκτική στις εικόνες της όσο θα μπορούσε ο Tykwer με ασυγκράτητο προϋπολογισμό και, επιπλέον, τόσο ωμά κοντά σε όσα έγραψε ο Süskind όσο επιτρέπουν οι συμβάσεις μιας άλλης τέχνης. Ακριβώς όμως όπως και ο ήρωάς της, που δεν αφήνει ούτε μια στιγμή χωρίς να να τον νοιάζεται, η ταινία δεν έχει άρωμα και ψυχή και αναζητά να τα υποκαταστήσει με ότι έχει προικιστεί. Και ακριβώς όπως και η νουβέλα, που δεν αφήνει ούτε μια στιγμή χωρίς να τη νοιάζεται, χωνεύεται καλύτερα σε κομμάτια (αντί και τα 147 λεπτά της μονοκοπανιά).