The Prestige (2006)

Δυο μαθητευόμενοι μάγοι χωρίζουν τα τσανάκια τους, όταν ο ένας (ενδέχεται να) προκαλεί το θάνατο της γυναίκας του άλλου. Το τραύμα μετατρέπεται σε μια άνευ προηγουμένου αντιπαλότητα ανάμεσά τους, η οποία εκτονώνεται με αβυσσαλέες δολοπλοκίες με στόχο την απόκτηση της τέλειας μεθόδου εκτέλεσης του απόλυτου μαγικού, που θα κάνει τον έναν θεό και θα σβήσει τον άλλον από το χάρτη.Επειδή βέβαια αν βάλεις δυο μάγους να πολεμάνε ο ένας με τον άλλο με μαγικά, είναι μαθηματικά βέβαιο --ακόμα κι αν είσαι ο Peter Jackson-- ότι το αποτέλεσμα θα δείχνει αρκετά γελοίο, εδώ η μάχη γίνεται σε πιο εγκεφαλικό επίπεδο. Και λογικό, αφού βέβαια δεν πρόκειται για μάγους, αλλά για ταχυδακτυλουργούς --οι αληθινοί μάγοι εκείνη την εποχή, ήταν οι απόγονοι αυτών που μερικούς αιώνες πίσω τους κάναν barbeque, και σήμερα τους λέμε επιστήμονες.

Το βραβευμένο βιβλίο φαντασίας, παρουσιάζεται βασικά σαν μια σειρά επιστολών και ημερολογίων των δυο μάγων, και κάπως έτσι το μεταφέρει κι ο Nolan στο πανί. Οπότε υπάρχει μπόλικο voice over να καλύπτει τα κενά που δεν μπορούν να γίνουν εικόνες χωρίς να καταλήξεις με ταινία 24ωρης διάρκειας, κι αυτό είναι πάντα πρόβλημα σ’ αυτές τις περιπτώσεις. Όμως μετά το πρώτο 20λεπτο δεν σου κακοφαίνεται και τόσο, γιατί ο Nolan θυμάται τα κόλπα του Memento (2000) και μπλέκει τα timelines με ξεχωριστή ευκρίνεια, ενώ τόσην ώρα σε έχει τυλίξει σε πανέμορφες εικόνες με εξαιρετικά σκηνικά και κοστούμια. Και κάπου εκεί παίρνει μπρος και η έντονη δραματουργία του καλοκουρδισμένου αυτού θρίλερ, υποβοηθούμενη από τρεις απ’ τις πιο δυνατές αντρικές ερμηνείες της χρονιάς. Τις οποίες ωστόσο δεν έχει και ούτε πρόκειται να θυμηθεί κανείς βραβειοδότης, αφού δεν δίνονται σε βαριά δραματική ταινία. Τέλος πάντων. Η ταινία μάς έχει πλασαριστεί ως ένα σακί με twist endings, που δεν απέχει και πάρα πολύ απ’ την πραγματικότητα, με τη διαφορά ότι αποκαλύπτονται από νωρίς, πράγμα που μάλλον θα ενοχλήσει όποιον ενοχλείται ιδιαίτερα απ’ αυτά τα πράγματα. Τους άλλους θα τους ξενερώσει απλά η ξεκούδουνη λύση του δράματος, που συνορεύει επικίνδυνα με την sci-fi παρωδία, και μειώνει την τελική εικόνα της καλοδουλεμένης παραγωγής, και σίγουρα της καλύτερης απ’ τις δυο φετινές ταινίες με μάγους. Άντε, κι απ’ του χρόνου πίσω στο Hogwart’s.