Screencap: Οδηγίες για ταξιδιώτες του χρόνου
Τι θα έκανες αν άνοιγες μια πόρτα κι από πίσω κρυβόταν το χτες, και μπορούσες να μπεις μέσα και ν’ αλλάξεις ό,τι έκανες στραβό το τελευταίο 24ωρο; Αν είσαι ο Denzel, το πιθανότερο είναι, αφού ξεπεράσεις το déjà vu, να πας να σώσεις εκείνη την τρυφερή μαυρούλα απ’ τον κακό λευκό τρομοκράτη. Αν είσαι ο verbal, έχεις από πέρσι που περνάς και πας και ξετινάζεις το στοίχημα για τα Όσκαρ. Αν είσαι τρελαμένος μηχανικός που έχεις αφιερώσει χρόνια στο garage project σου, κάνεις όλα τα παραπάνω, και την ίδια ώρα πηγαινοέρχεσαι στη χωροχρονική λούπα, απλά και μόνο για να δοκιμάσεις τον κώδικα.
Tο Primer (2004), του σκηνοθέτη, σεναριογράφου, παραγωγού, μοντέρ, μουσικού και φωτογράφου Shane Carruth, ασχολείται με το τελευταίο είδους ταξιδιώτη. Δυο μηχανικούς, που φτιάχνουν με το μόνο τρόπο που μπορεί να συμβεί, κάτι που μπορεί να συμβεί μόνο με τον τρόπο που το φτιάχνουν: μια χρονομηχανή, και κατά λάθος. Εκτός από άνθρωπος ορχήστρα στα κινηματογραφικά, ο Carrruth είναι και μηχανικός στο πτυχίο. Και κάνει την ταινία του ξεχωριστή και σημαντική, κρατώντας τη σε πλαίσιο αυστηρά τεχνοκρατικό.
Σαν την ίδια του τη χρονομηχανή --ένα μεταλλικό κουτί με κάτι πιατάκια του τσαγιού κι ένα σωρό ακαταλαβίστικες τεχνικές ορολογίες μέσα--, η ταινία του απ’ έξω μοιάζει γεωμετρικά αυστηρή, αφιλόξενη, και τόσο απλοϊκή φαινομενικά, που οι προθέσεις της γίνονται σχεδόν προκλητικές. Όταν μπεις μέσα όμως, all bets are off που λένε. Η σκηνοθεσία, οι ερμηνείες, η ατμόσφαιρα, οι χαρακτήρες, το ξεδίπλωμα του σεναρίου, είναι όλα τόσο προσεκτικά τοποθετημένα στο timeline της μονταζιέρας, που χωρίς να το καταλάβεις, έχεις χάσει επαφή με το timeline το δικό σου. Και χωρίς κουνελοστολές και φοβερά τραγουδάκια και εφηβικά άγχη να τσιγκλάνε το συναισθηματισμό σου, η ταινία έφτασε να κερδίζει το μεγάλο βραβείο επιτροπής στο Sundance, χάρη μόνο σε απλές αρχές χρονοταξιδιού που ο Carruth στήνει ύπουλα και μεθοδικά, και μετά τις κάνει κουβάρι για να δοκιμάσει τα όριά τους. Χωρίς να τα σπάει. Αν όχι ο Richard Kelly, τουλάχιστον ο Tony Scott, ή όποιος άλλος το έχει σκοπό, πριν αρχίσει να ανοίγει σκουληκότρυπες, καλό είναι να ρίχνει μια ματιά στη λίστα του Carruth. Αν όχι επειδή έφτιαξε γαμώ τις ταινίες, τουλάχιστον γιατί ο 32άρης τότε, μάζεψε κάτι παραπάνω από $400Κ στα αμερικάνικα ταμεία, δηλαδή περίπου 57 φορές το budget του. Κι ύστερα, αφού μας άφησε ένα σχεδιάγραμμα και ευχές να βγάλουμε άκρη, εξαφανίστηκε απ’ το χωροχρόνο μας. Ερευνάται το ενδεχόμενο να πηγαινοέρχεται στο χρόνο και να δοκιμάζει σενάρια, κάτι που θα εξηγούσε και τα διάφορα deja vu που παθαίνουμε κατά καιρούς σε προβολές.
Tο Primer (2004), του σκηνοθέτη, σεναριογράφου, παραγωγού, μοντέρ, μουσικού και φωτογράφου Shane Carruth, ασχολείται με το τελευταίο είδους ταξιδιώτη. Δυο μηχανικούς, που φτιάχνουν με το μόνο τρόπο που μπορεί να συμβεί, κάτι που μπορεί να συμβεί μόνο με τον τρόπο που το φτιάχνουν: μια χρονομηχανή, και κατά λάθος. Εκτός από άνθρωπος ορχήστρα στα κινηματογραφικά, ο Carrruth είναι και μηχανικός στο πτυχίο. Και κάνει την ταινία του ξεχωριστή και σημαντική, κρατώντας τη σε πλαίσιο αυστηρά τεχνοκρατικό.
Σαν την ίδια του τη χρονομηχανή --ένα μεταλλικό κουτί με κάτι πιατάκια του τσαγιού κι ένα σωρό ακαταλαβίστικες τεχνικές ορολογίες μέσα--, η ταινία του απ’ έξω μοιάζει γεωμετρικά αυστηρή, αφιλόξενη, και τόσο απλοϊκή φαινομενικά, που οι προθέσεις της γίνονται σχεδόν προκλητικές. Όταν μπεις μέσα όμως, all bets are off που λένε. Η σκηνοθεσία, οι ερμηνείες, η ατμόσφαιρα, οι χαρακτήρες, το ξεδίπλωμα του σεναρίου, είναι όλα τόσο προσεκτικά τοποθετημένα στο timeline της μονταζιέρας, που χωρίς να το καταλάβεις, έχεις χάσει επαφή με το timeline το δικό σου. Και χωρίς κουνελοστολές και φοβερά τραγουδάκια και εφηβικά άγχη να τσιγκλάνε το συναισθηματισμό σου, η ταινία έφτασε να κερδίζει το μεγάλο βραβείο επιτροπής στο Sundance, χάρη μόνο σε απλές αρχές χρονοταξιδιού που ο Carruth στήνει ύπουλα και μεθοδικά, και μετά τις κάνει κουβάρι για να δοκιμάσει τα όριά τους. Χωρίς να τα σπάει. Αν όχι ο Richard Kelly, τουλάχιστον ο Tony Scott, ή όποιος άλλος το έχει σκοπό, πριν αρχίσει να ανοίγει σκουληκότρυπες, καλό είναι να ρίχνει μια ματιά στη λίστα του Carruth. Αν όχι επειδή έφτιαξε γαμώ τις ταινίες, τουλάχιστον γιατί ο 32άρης τότε, μάζεψε κάτι παραπάνω από $400Κ στα αμερικάνικα ταμεία, δηλαδή περίπου 57 φορές το budget του. Κι ύστερα, αφού μας άφησε ένα σχεδιάγραμμα και ευχές να βγάλουμε άκρη, εξαφανίστηκε απ’ το χωροχρόνο μας. Ερευνάται το ενδεχόμενο να πηγαινοέρχεται στο χρόνο και να δοκιμάζει σενάρια, κάτι που θα εξηγούσε και τα διάφορα deja vu που παθαίνουμε κατά καιρούς σε προβολές.
Δες/Κρύψε το trailer του Primer (2004)
Previously on Movies for the Masses: Screencap: Το πρώτο αίμα της Όντρεϊ Βου