Jazireh Ahani (2005)

Ένα παλιό τάνκερ γίνεται καταφύγιο για διάφορους απόκληρους και μια μικρή κοινωνία που φροντίζει ο καπετάνιος. Μετά από μιάμιση ώρα, αφού έχεις γνωρίσει οποιονδήποτε στο πλοίο για να καταλάβεις ότι είναι οποιοσδήποτε τυχαίος, το εγκαταλείπουν όλοι.
Το Ιράν παίζει σε λεπτές ισορροπίες μέσα κι έξω, εδώ και χρόνια. Σα τις Ιρανές σκηνοθέτριες που συμμετέχουν σε δυτικές εμπορικές συζητήσεις με μαντήλες για να πουν ότι στη χώρα τους δε φοράνε μπούρκα. Και ότι πιέζουν το καθεστώς που όμως δεν είναι και τόσο πιεστικό. Και μετά βγάζουν τις μαντήλες και κόβουν βόλτες άνετες να γνωρίσουν τον.. δυτικό πολιτισμό. Το πιο σίγουρο είναι ότι αν ο ιρανικός κινηματογράφος ήταν τόσο αξιόλογος όσο παρουσιάζεται εδώ και χρόνια, κάτι θα 'χε μυριστεί και το Χόλιγουντ. Όπως αν ήταν πήχτρα στους μπαλλαδόρους τα γήπεδά τους, τότε όλο και κάποιος θα καταδέχονταν να παίξει στα ευρωπαϊκά έστω και με αλλόθρησκους. Και το Σιδερένιο Νησί (2005) είναι ένα χαρακτηριστικό δείγμα όλης αυτής της φασαρίας. Νεορεαλισμός (παλιορεαλισμός πια δηλαδή) και άλλες (παλιές) ευρωπαϊκές επιρροές στο μεγαλύτερο μέρος, θεατρικό σενάριο και παίξιμο ιδίως απ' τον καπετάνιο (οι υπόλοιποι απλά δε παίζουν), αλλόκοτα και ξεχασμένα ήθη έθιμα και συνθήκες διαβίωσης αρμονικά συνδυασμένα με δορυφορική τηλεόραση και κινητή τηλεφωνία, άγνωστος δημιουργός. Και εξαιρετικά αμφίβολο αν ο τελευταίος είχε οποιαδήποτε πρόθεση εκτός από το να δέσει κάπως σκηνές που γυρίστηκαν έτσι γιατί φαίνονταν ωραίες και συμβολισμούς που δε συμβολίζουν τίποτα. Αλλά είναι γνωστό ότι κάποιοι τη βρίσκουν να βρίσκουν τι θέλει να πει ο δημιουργός χωρίς να λαμβάνουν υπόψη το.. δημιουργό. Οπότε γιατί να μπει κι αυτός στον κόπο (να αναρωτηθεί τι κάνει)?