Sugartown: Οι Γαμπροί (2006)

Το Νοέμβριο του 2002, η μικρή κωμόπολη της Ζαχάρως, κατέκτησε τα τηλεοπτικά παράθυρα, χάρη στη δέσμευση του δημάρχου, αν κερδίσει, να βρει νύφες στους άντρες της υπό παρακμή επαρχίας του. Το Sugartown, είναι η καταγραφή της υλοποίησης της δέσμευσης.Εμπνευσμένος απ’ αυτήν την αλλόκοτη ανακοίνωση για σαφάρι γυναικών, ο Κίμων Τσακίρης ταξίδεψε ως τη μικρή πόλη πλάι στην αρχαία Ολυμπία, και με μια κάμερα στον ώμο, κατέγραψε την περιπέτεια αυτών των ανθρώπων, και το ξεδίπλωμα των χαρακτήρων τους. Αυτό που προέκυψε, είναι ένα ντοκουμέντο πολλαπλών αναγνώσεων: από το ποιοι και πώς κυβερνάνε σε τούτον τον τόπο, και την ερήμωση της ελληνικής επαρχίας, μέχρι το σε πόσους διαφορετικούς πλανήτες κατοικούν οι άνθρωποι της χώρας μας και πόσο εύκολο είναι να εκμεταλλευτεί κανείς τα συναισθήματα, τις ανάγκες και τις ελπίδες τους, ή να ξεκινήσει αλισβερίσι λευκής σάρκας συνειδητά, ή ασυναίσθητα, φορώντας του ένα φαινομενικά αφελές προσωπείο.

Ωστόσο, ο Τσακίρης διαλέγει έναν πιο ανάλαφρο δρόμο, προτιμώντας να μείνει στην ιστορία των ανθρώπων αυτών, και όχι στα όσα συνεπάγεται, γεγονός που στο περασμένο Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης, προκάλεσε περισσότερες ενστάσεις απ’ ότι η ίδια η ταινία. Ή το ανάλαφρο σκηνοθετικό της στυλ, που ανά διαστήματα θυμίζει τηλεριάλιτι. Όπως και να ‘χει, το Sugartown, που έρχεται με τις συστάσεις και το βραβείο του κοινού του περασμένου Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ, αλλά και με το Κρατικό Βραβείο για ντοκιμαντέρ, πρέπει τουλάχιστον να επιβραβευθεί για την ευαισθησία του. Για τον τρυφερό τρόπο που παρουσιάζει το θέμα του --μια ιστορία που είχε σκάσει στα τηλεπαράθυρα για να κανιβαλιστεί με τη γνωστή διάθεση διασυρμού του κουτιού. Και βέβαια, για το ανέλπιστο δώρο που του κάνουν οι πρωταγωνιστές του: ένα μανδύα πηγαίου σουρεαλιστικού χιούμορ, για να σκεπάσει την τρυφερή καρδιά του, και να κάνει το Sugartown την πιο αστεία ελληνική ταινία της χρονιάς.