The Great Ecstasy of Robert Carmichael (2005)

Εσωστρεφής μέχρι αηδίας νεαρός, σε ψαροχώρι απ' αυτά που σε κάνουν ή κατατονικό, ή μανιακό δολοφόνο, ανοίγει το μυαλό του δοκιμάζοντας ό,τι drug βρεθεί μπροστά του και μαζεύει ερεθίσματα κάνοντας παρέα με τους αληταράδες, μένοντας μονίμως απαθής παρατηρητής. Μέχρι που το μεγάλο σπυρί σπάει και γεμίζει τον τόπο με πύων βίας, μίσους και σαδισμού. Κι ύστερα πάλι όλα καλά.Δεν ξέρω αν θα είναι το όνομα του Γιώργου Αρβανίτη στη φωτογραφία που θα σε τραβήξει στην αίθουσα, ή η ατάκα του Variety ότι το σκηνοθετικό ντεμπούτο του νεαρού Βρετανού κάνει το Κουρδιστό Πορτοκάλι (1971) να μοιάζει με βιντεοκλίπ της Brittney Spears. Πάντως το film που έχει μπόλικο άρωμα από Αγγελοπουλική ομίχλη, έφυγε απ' τις Κάννες πρόπερσι με τη στάμπα του υπερβίαιου, έστω κι αν η υπερβία, σοκαριστική δίχως άλλο, δεν εμφανίζεται παρά στα δέκα λεπτά του μεγάλου φινάλε. Αλλά μέχρι εκεί, έχεις μια ολόκληρη ώρα κι άλλα είκοσι λεπτά να βγάλεις. Στα οποία ο Clay αγγίζει διάφορα ζητήματα απ' τη θεματολογία του αγγλικού ρεαλισμού του Loach και του Leigh, για τη σαπίλα της αγγλικής προαστιακής νεολαίας και το πώς τρέφεται απ' τον ποντιοπιλατισμό του σχολείου, την απούσα παρουσία της αστυνομίας και τις παραλυτικές συνέπειες του καρκινώματος της ανεργίας στον θεωρητικά προστατευτικό και καθοδηγητικό μηχανισμό της οικογένειας.

Η διαφορά είναι ότι το κάνει μ' αυτόν τον φλού αρτιστίκ τρόπο του auteur που μένει τόσο μακριά όσο κι ο ίδιος ο πρωταγωνιστής του απ' τα τεκταινόμενα, και με την ίδια απάθεια που όλος ο κόσμος βλέπει στην τιβι του σαλονιού τις εικόνες του πολέμου στο Ιράκ, την ώρα που στο υπνοδωμάτιο ένα μάτσο νταήδες βιάζουν μια μαθητριούλα, κι ο μόνος που θορυβείται είναι ο θεός DJ, επειδή δεν αφήνουν ν' ακουστεί η μουσική του που θα εξημερώσει τα κτήνη και θα ενώσει τα έθνη. Οι πανταχού παρόντες συμβολισμοί του Clay για την αδιαφορία του ανθρώπου για το σαδισμό του διπλανού του (και τα μαρτύρια του παραδιπλανού του), με εξόφθαλμα κύριο στόχο τον ιμπεριαλισμό του γερακιού, είναι τόσο ασυγκράτητοι κι επίμονα επαναλαμβανόμενοι, που τελικά καταλαμβάνουν και την ίδια την ταινία, στερώντας της την δυνατότητα να υπάρξει ως αυτάρκης αφηγηματική οντότητα. Τόσο που, ακόμα και μετά την ανελέητη σφαγή της καρικατουρίστικης μπουρζουαζίας απ' τους ντοπαρισμένους εκδικητές της εργατικής τάξης, το σύνολο συνοψίζεται το συμπέρασμα ότι η Αμερική θα συνεχίσει να βιάζει, μαζί με την αγωνία για το πού θα μπορούσε να έχει φτάσει το ανθρώπινο πνεύμα, αν το υλικό αυνανισμού του ήταν εφάμιλλης αξίας και ύφους με τα γραπτά του De Sant.