Man cheng jin dai huang jin jia (2006)

Βασισμένη σε θεατρικό των αρχών του 20ου αιώνα του Cao Yu η ιστορία μεταφέρεται, από την οικογένεια ενός βιομήχανου, στην Απαγορευμένη Πόλη δέκα αιώνες νωρίτερα. Με την ίδια δυσλειτουργικότητα (τη μάνα να πηδιέται με το γιο, τον πατέρα να τη δηλητηριάζει σιγά σιγά) που θα περίμενες από μια.. τυπική μοντέρνα αμερικάνικη οικογένεια.
Οι δυο προηγούμενες παγκόσμιες υπερπαραγωγές του Zhang Yimou, ο Ήρωας (2002) και Τα Ιπτάμενα Στιλέτα (2004), του δώσαν την ευκαιρία να κάνει και τρίτη σε μια χώρα που η λογοκρισία δημιουργεί ακόμα ειδήσεις που κάνουν το γύρο του κόσμου αλλά χρηματοδοτεί πια το σύνολο σχεδόν της ασιατικής (πλην Ιαπωνίας φυσικά) παραγωγής. Αυτή τη φορά το αποτέλεσμα είναι απρόσμενα σεξπιρικό (διάβαζε βαρετό), οπερετικό (διάβαζε υπερβολικό) και αναμενόμενα κομμένο (διάβαζε ακατανόητο). Κάτι σα κλειστοφοβικός και κιτσάτος και υπερφιλόδοξος Άρχοντας των Δαχτυλιδιών, χτίζεται και χτίζεται με ατελείωτα πέρα δώθε στους διαδρόμους και τα δωμάτια του παλατιού και κορυφώνεται και κορυφώνεται με επικά γελοίες αναμετρήσεις. Ειδικά τα απαράδεκτα, σε σχέση με τα δυτικά, ψηφιακά εφέ και τα παραφορτωμένα σκηνικά και κουστούμια δε χωνεύονται με τίποτα. Τη κατάσταση σώζει η αναμφισβήτητη και σχεδόν κουραστικά πια υμνούμενη μαεστρία του σκηνοθέτη στις σκηνές που δε χρειάζεται άλλη υποστήριξη (δηλαδή δεν έχει καμιά εξάρτηση από εφέ και σκηνικές λεπτομέρειες). Και οι ερμηνείες του Chow Yun-Fat και της Gong Li η οποία είναι παντού με συνέπεια από την αρχή μέχρι το τέλος για να χύνεις απανωτά με την ησυχία σου χωρίς να αγχώνεσαι για διακοπές.

Αντί για όλα αυτά βέβαια, θα μπορούσα απλά να πω ότι την κινέζικη ολυμπιακή υπερπαραγωγή του 2008 και μεγαλύτερη ασιατική ever, θα την κάνει ο John Woo.