Azur et Asmar (2006)

Ο λευκός, ξανθός, γαλανομάτης Αζούρ, κι ο μελαμψός σε όλα του Ασμάρ, μεγαλώνουν με την ίδια γκουβερνάντα στη μεσαιωνική Γαλλία. Αναπόφευκτα τα αγόρια χωρίζονται, όταν ο Ασμάρ με την γκουβερνάντα εκδιώχνονται, αλλά σμίγουν ξανά όταν ο Αζούρ ταξιδεύει σε μια αδιευκρίνιστη χώρα που ακούγεται σαν την Αραβία, για να βρει και να παντρευτεί την πριγκίπισσα πέρα απ' τη θάλασσα.Ο δημιουργός της διλογίας του Κιρίκου, αφήνει το χαρτί και περνά στον ψηφιακό κόσμο, αλλά συνεχίζει να κεντάει διδιάστατα, εικόνες που θα σε ξενίσουν στην αρχή, αλλά όταν συνηθίσεις, θα σε εντυπωσιάσουν με τον απίστευτο πλούτο λεπτομερειών, αναφορών και συμβολισμών, που βγαίνουν απ' την εικόνα και ξεχύνονται και στο σενάριο. Είναι ξεκάθαρο ότι η έννοια της ειρηνικής και αρμονικής συνύπαρξης των λαών, και η αποδοχή της διαφορετικότητας ως πλούτου της ανθρωπότητας, είναι αυτά που πρωτίστως τον απασχολούν, αλλά τα αντιμετωπίζει με χαρακτηριστική ηρεμία και νηφαλιότητα, που δεν θα νιώσεις στιγμή ότι κάνει κήρυγμα με τα πενάκια του, ούτε στο πρώτο, πιο στατικό μισό που καταπιάνεται με την επιβολή της διαφορετικότητας απ' την εποχή της διαπαιδαγώγησης ακόμα, ούτε στο δεύτερο, που μέσα από την ιστορία δράσης αλά Indiana Jones, εικονογραφεί την περιπέτεια της ανατροπής των εγκαθιδρυμένων διαχωρισμών. Στο δεύτερο βέβαια η ανάπτυξη των χαρακτήρων βαλτώνει αρκετές φορές, αλλά αν δεν σου αρκεί η εικαστική και αφηγηματική νοσταλγία του Prince of Persia II που πιθανότατα θα σου προκαλέσει, μπορείς κάλλιστα να βγεις για ανεφοδιασμό αναψυκτικών των πιτσιρικιών. Γιατί, αν και το Azur et Asmar έχει στιγμές μαγευτικές και για τους μεγαλύτερους θεατές του, η αξία του είναι κυρίως η διαπαιδαγωγική για τους μικρότερους. Κι αυτήν, την έχει σε τσουβάλια.