Molière (2007)

Φαντασία και Ιστορία χορεύουν με χρωματιστά κοστούμια της Γαλλίας του 17ου αιώνα, στο ημιμυθοπλαστικό ημιβιογραφικό παραμύθι που μπλέκει ένα χαμένο κομμάτι της ζωής του Μολιέρου με στιγμές διάφορων θεατρικών του ανθρώπου που άλλαξε το πρόσωπο της γαλλικής κωμωδίας.Η σίγουρα όχι ακαδημαϊκή, και σίγουρα απόλυτα risk-free προσέγγιση του θέματος από τον Tirard, τού εγγυάται ένα ασφαλές πέρασμα στο εμπορικό κομμάτι του γαλλικού κινηματογράφου, που όσο πάει και μεγαλώνει, σκεπάζοντας τις πιο ριψοκίνδυνες προσπάθειες μιας χώρας με ιστορία στον προχωρημένο κινηματογράφο, με ένα παχύ πέπλο ταινιών που δεν ενοχλούν και δεν ενθουσιάζουν. Ο Μολιέρος, μπορεί να θεωρηθεί ως χαρακτηριστικό δείγμα του φαινομένου, αποτελώντας συνεπέστατη ευρωπαϊκή μπλοκμπαστεριά, αφού δεν βασίζεται μόνο στο promotion της, αλλά σε αποζημιώνει και στην αίθουσα με τα υψηλά production values της, και την φορμουλαϊκά εμπορική κινηματογραφική γραφή. Δεν είναι τυχαίο που αποτελεί γαλλική ταινία της εγχώριας Village άλλωστε. Τώρα βέβαια, κάτω απ' όλη την επιφάνεια δεν κρύβεται παρά μια αθόρυβη πορδή με έρωτα, συγκίνηση, γέλιο και χαριτωμενιά, ένα Casanova (2005) με πρωταγωνιστή τον Μολιέρο. Η αφήγηση όμως, κυλάει τόσο στρωτά και αεράτα που άσχημη μυρωδιά δεν πιάνεις, κι ο Romain Duris απ' τη μία, που είναι ανερχόμενος ζεν πρεμιέ απ'τις εποχές του Le Divorce (2003) και του Arsene Lupin (2004) ακόμα, και η Laura Morante απ' την άλλη, που θυμίζει Μαρία Ναυπλιώτου και Κατερίνα Λέχου μαζί, αλλά στο πιο ώριμο και με εσάνς μπαχαριού απ' την Ιταλία επιπλέον, προσφέρουν και στα δυο μισά του δημογραφικού, ένα δροσερό πρωταγωνιστικό ζευγάρι που δεν χορταίνεις να βλέπεις.