Red Road (2006)

Χειρίστρια καμερών ασφαλείας που βλέπουν παρηκμασμένη γειτονιά της Γλασκόβης, αναστατώνεται όταν στην οθόνη της εμφανίζεται γνώριμος απ' τα παλιά, υπεύθυνος για το βαθύ τραύμα που την έχει οδηγήσει να βλέπει όλη της ζωή σαν σε γυάλα. Ξαφνικά η μιζέρια της αποκτά νόημα, αφού αποφασίζει να τον παρακολουθήσει, και, ίσως, να πάρει και την εκδίκησή της. Η πρώτη μεγάλου μήκους ταινία της οσκαρούχου (για τη μικρόμηκη Wasp το 2005) σκηνοθέτιδας, κουβαλάει ένα σωρό βραβεία πάνω της, με αυτά της κριτικής επιτροπής των Κανών και του ανερχόμενου ταλέντου στα BAFTA να ξεχωρίζουν, ως επιβεβαιώσεις της αντανακλαστικής κριτικής λατρείας στην αντικινηματογραφική κινηματογράφηση. Ακυρώνοντας τη δυνατότητα ταύτισης μέσω της στρυφνής, στεγνής της αφήγησης, και καθυστερώντας εξαντλητικά να του ανοίξει χαραμάδα να μπει στην ιστορία, η Arnold κάνει τον θεατή να νιώθει εξαιρετικά άβολα στον κόκκινο δρόμο της, και στη συνέχεια προσφέρει μια μάλλον επώδυνη κινηματογραφική εμπειρία σε όποιον δεν έχει χάσει την υπομονή του κι αρχίσει τις μαντεψιές για το τι γίνεται στο στόρι που περιμένει ν' αρχίσει. Αποτέλεσμα μάλλον αναμενόμενο από ταινία που προέκυψε απ' τα πειραγμένα μυαλά των Δογματιστών, οι οποίοι με το Red Road ξεκινούν ένα καινούριο κινηματογραφικό πείραμα με τίτλο Advance Party, που ξεπήδηξε από workshop σεναρίου του Sundance. Το Red Road αναμένεται να ακολουθήσουν άλλες δύο ταινίες, που θα έχουν τους ίδιους επτά χαρακτήρες, να περιφέρονται στην ίδια πόλη, αλλά να κάνουν διαφορετικά πράγματα, που θα σκεφτούν οι άλλοι δύο σκηνοθέτες. Καλά κουράγια.