Ο Γιός του Φύλακα (2006)

Θύμα νεαρού δημοσιογράφου τηλεοπτικής εκπομπής με φάρσες, αρπάζει το δόλωμά του, ένα πιστόλι, και τρέχει στο χωριό του στην Πίνδο. Ο δημοσιογράφος τον ακολουθεί ως εκεί για να πάρει πίσω το πιστόλι, και μπλέκει σε μια ιστορία με φαντάσματα, κυνηγούς θαμμένων θησαυρών, και προκαταλήψεων απ' αυτές που επιβιώνουν στις απομονωμένες επαρχίες.Μένοντας μακριά από φολκλορικές κορώνες, ο Δημήτρης Κουτσιαμπασάκος καταφέρνει να ζωντανέψει με μαγευτικό τρόπο το επαρχιακό σκηνικό του, και να φέρει τον στοιχιωτικό χαρακτήρα του στο προσκήνιο των πρωταγωνιστών του, ηλεκτρίζοντας την εικόνα με μια νοσταλγία μάλλον ανακουφιστική παρά ενοχλητική. Κι αυτό θα το διαβάσεις παντού για την πρώτη του μεγάλου μήκους ταινία --που του χάρισε το Β' Βραβείο Καλύτερης Ταινίας, το Βραβείο Πρωτοεμφανιζόμενου Σκηνοθέτη, και το Βραβείο Κοινού στο περασμένο Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης-- γιατί είναι βασικά το μεγαλύτερο κατόρθωμά της. Μαζί με την ικανότητα του σκηνοθέτη να χειρίζεται ανά διαστήματα με ιντριγκαδόρικο τρόπο τους τέσσερις κεντρικούς χαρακτήρες του, αν μη τι άλλο στις αλληλεπιδράσεις τους με τους δευτερεύοντες. Γιατί στις μεταξύ τους διαδράσεις, η ανεπάρκεια στη συνοχή του σεναρίου γίνεται σύντομα αφόρητη, με την ταινία να χωρίζεται σε τρία τουλάχιστον κομμάτια, αρκετά αργόσυρτα για να ξεχνάς πότε ξεκίνησε το ένα και γιατί δεν τελείωσε το άλλο, και αρκετά αδιάφορα ώστε να μην πολυκαίγεσαι για κανένα τους, μέχρι η ελλιπής κορύφωση να σε κάνει να ξεχάσεις ακόμα και τι σου άρεσε στην αρχή. Μερικές αδυναμίες σε συμβολισμούς και κλισέ απεικόνισης δεν βοηθούν, ενώ η ανεπάρκεια του Τότσικα στον ρόλο-κλειδί του, παραμένει ασαφές αν οφείλεται στον ίδιο το ρόλο ή στον ερμηνευτή που αφήνει τον άγουρο Νικόλα Αγγελή να του κλέβει όσες σκηνές μοιράζονται. Στα θετικά σημείωσε πάντως και την συγκρατημένη ερμηνεία της Ελένης Βεργέτη, που στην πρώτη της μεγάλου μήκους εμφάνιση, είναι η πιο ενδιαφέρουσα χαριτωμενόφατσα που έχει σκάσει μύτη στο πανί, από Ιωάννα Παπά κι έπειτα.