Flandres (2006)

Ένας αγρότης πηδιέται με την αγρότισσα της διπλανής φάρμας. Η οποία κάνει σχέση και με έναν άλλον, στα διαλείμματα της εξυπηρέτησης και του υπόλοιπου αντρικού πληθυσμού της περιοχής. Οι δυο βασικοί ορεξάτοι πάνε στον πόλεμο.
Το βραβείο της επιτροπής του περσινού φεστιβάλ των Κανών στον Bruno Dumont δεν ήταν το πρώτο σε ένα εξελισσόμενο σε από τα αγαπημένα παιδιά του. Εξελισσόμενο αργά, με τρείς μνείες σε μια δεκαετία, όσο και τα πλάνα που αποτελούν το προσωπικό του στιλ. Στιλ μοναδικό που επιπλέον συμπεριλαμβάνει ερασιτέχνες ηθοποιούς, αδιευκρίνιστες τοποθεσίες, λακωνικά σενάρια και παγερή ματιά. Και όπως καταλαβαίνεις, μάλλον είναι μοναδικό γιατί δε θέλησε να το ακολουθήσει κανένας. Το πιο του χαρακτηριστικό βέβαια είναι ότι μπλέκει τους χαρακτήρες του με τα σκηνικά και φιλμάρει κατά κάποιο τρόπο μόνη της τη mise en scène, λεξούλα αγαπημένη των θεωρητικών και εξυπηρετική όσο και η αγρότισσα στις ορέξεις του καθενός (βλ. έχει ότι έννοια θες, κυρίως τι συμβαίνει πιο πίσω από το μπροστά). Το ίδιο εξυπηρετικοί είναι και οι συμβολισμοί του, έντονοι αλλά ανοιχτοί σε ερμηνείες.

Στη συγκεκριμένη ταινία ο συμβολισμός είναι πιο προφανής από τις προηγούμενες. Όλοι είναι ζώα, διαφορετικών ειδών. Και η διάρκεια εξαιρετικά περιορισμένη στα ενενήντα λεπτά. Άρα είναι και η πιο προσιτή δουλειά του δημιουργού σε όσους, λίγους, μπορεί να ενδιαφέρονται. Αλλά δυσκολεύεται ιδιαίτερα στο κομμάτι του πολέμου, είτε από προϋπολογισμό ή από απειρία. Στις φάρμες πάλι, καλά τα πάει.