Sunshine (2007)

Το Ίκαρος ΙΙ κατευθύνεται να προσπαθήσει να ξαναπυροδοτήσει τον Ήλιο που σβήνει, και να σώσει την ανθρωπότητα. Στο δρόμο συναντάει το Ίκαρος Ι που είχε χαθεί στην ίδια αποστολή.Είναι ειρωνικό ότι το καλύτερο sci-fi φιλμ εδώ και ανυπολόγιστα χρόνια δε φαίνεται να έχει τη θετική ανταπόκριση που αξίζει. Και η αποτυχία του χρεώνεται εξ ολοκλήρου στους "φαν" του είδους που αποδεικνύονται μπούφοι πέρα από κάθε χαρακτηρισμό, έχοντας αναγάγει τα εξωφρενικά αντι-επιστημονικά κλισέ σε επιστήμη και την ανούσια λεπτομερειολογία σε θρησκεία. Επειδή λοιπόν στο Sunshine δεν εκρήγνυται κανένας στο διάστημα όπως συμβαίνει στα σχετικά δημοφιλή παραμύθια, ούτε δημιουργείται καμιά μυθολογία που θα χρειάζονταν και τη δική σου συνεισφορά στο να συμπληρωθεί το πάνθεον των ηρώων της, καλύτερα να κάτσεις σπίτι να δεις κανένα από τα αγαπημένα σου επεισόδια, αν έχεις. Αλλιώς μπορείς να εμπιστευτείς και κανέναν σοβαρό άσχετο κριτικό, γιατί χρειάζεται κι αυτός από καμιά φορά ξέρεις. Μόνο μη δώσεις και ιδιαίτερη σημασία αν αρχίσει να σου λέει για τρίτα τρίτα που δε λειτουργούν.

Η αλήθεια, όπως την κατέχουν αποκλειστικά οι Μάζες, είναι ότι το μόνο ευτύχημα του The Beach (2000) ήταν ότι στάθηκε αφορμή να συναντηθούν ο σκηνοθέτης Danny Boyle με τον Alex Garland που είχε γράψει τη νουβέλα. Οι δυο τους επανακαθόρισαν στη συνέχεια τα ζόμπι φλικς με το 28 Days Later... (2002) και οι πιστοί του συγκεκριμένου είδους, που δε παίρνουν τον εαυτό τους και τόσο στα σοβαρά, δεν είχαν κανένα πρόβλημα να το αναγνωρίσουν. Ο Boyle βέβαια ανήκει με τη σειρά του σε εκείνο το σπανιότατο είδος που προηγείται πάντα της σκιάς του. Έτσι βάζει εδώ πλώρη για τη καρδιά του Ήλιου με πεντάστερη (και βάλε) μουσική υπόκρουση (όχι Pink Floyd αλλά) των Underworld. Και άριστη κινηματογράφηση που δε στέκεται μόνο στα χιλιοαντιγραμμένα ήδη κολπάκια του σκηνοθέτη με τη κάμερα, αλλά έχει μια κάποια πολυτέλεια στον προϋπολογισμό να κάνει μακρινά και σταθερά πλάνα. Και να απειλεί και να σε σκοτώσει με το φως της (και να μην αισθάνεσαι καθόλου σίγουρος ότι δε θα σε αποτελειώσουν οι μιμητές).

Στα πιο τυπικά, το σενάριο αποδεικνύει ότι υπάρχουν χίλιοι τρόποι να πεθάνεις στο διάστημα και η σκηνοθεσία τους παρακολουθεί σαδιστικά αναλυτικά. Οι ρυθμοί παραμένουν εξοντωτικοί από την αρχή, θυσιάζοντας κάπως την αληθοφάνεια στο βωμό της ανατροπής της ατελείωτης βαρεμάρας που αποτελεί το "χτίσιμο" της "έντασης" αντίστοιχων προηγούμενων προσπαθειών (με άλλα λόγια μπορείς να πεις υπερβολική την τρομο-εξέλιξη στο διαβόητο τρίτο τρίτο αλλά όχι και τυχαία). Αναφορές, επιρροές και θέσεις μπορείς να βρεις πολλές, αν έχεις όρεξη.