The Hitcher (2007)

Ζευγάρι σε ταξίδι για διακοπές, συναντά στο δρόμο ωτοστοπατζή που ανατριχιάζει τη σουσουράδα, αλλά δεν υποψιάζει τον μπουνταλά της. Η αιματοβαμμένη συνέχεια, δικαιώνει την γυναικεία διαίσθηση.
Βασισμένο στο περιθωριακό ομότιτλο θρίλερ του '86, χαραγμένο πια στην φιλμογραφία του είδους για τον Rutger Hauer που τα δίνει όλα, το καινούριο The Hitcher πέφτει στη ντάνα με τα αναμενόμενα απ' το κύμα των remake του horror των 70s και των 80s. Τουτέστιν, αρκετά μακριά απ' τα γαμάτα (βλ. Dawn of the Dead (2004)) και αρκετά κοντά στα απαράδεκτα (βλ. House of Wax (2005)). Όπως γίνεται συνήθως σ' αυτές τις περιπτώσεις, το φιλμ αντί για ψυχή, άποψη, ή κότσια, έχει σενάριο επίπεδο σαν τα εντυπωσιακά τοπία της αμερικάνικης ερημιάς, διάφανο σα σόδα, με μπόλικες τρύπες να κάνουν τις μπουρμπουλήθρες, και μερικές φέτες αυθαιρεσίας για τη νοστιμιά. Τουλάχιστον οι κρεβατάμπλ πρωταγωνιστές και η βιντεοκλιπίστικη σκηνοθεσία με τα ιπτάμενα αμάξια, τα σποραδικά σιντριβάνια αίματος, τα πτώματα με τη σέσουλα και τη ζωνόφουστα της Sophia Bush, το κρατούν και δροσερό, σαν αναψυκτικό που το πίνεις, δροσίζεσαι, φουσκώνεις, το ρεύεσαι και τέλος.