Ha Buah (2006)

Ζωηρή παρέα νεαρών Ισραηλινών προσπαθεί να ξεχάσει τα θέματα με τα κατεχόμενα κάνοντας βουτιά στον έρωτα και τη διασκέδαση. Μάλιστα, πάνω που ο ένας εξ αυτών, παίρνει την κατάλληλη απόσταση από την αλγεινή στρατιωτική του θητεία στα σημεία ελέγχου (περάσματα μεταξύ Ισραηλινών-Αραβικών εδαφών), έρχεται άξαφνα ένας γνωστός του Παλαιστίνιος στρατιώτης να του πει ένα γεια και με ένα γλωσσόφιλο αρχίζει το παράνομο ειδύλλιο.Παράνομο, γιατί στο Ισραήλ υπάρχει μεν ανοχή, οι Παλαιστίνιοι όμως τιμωρούν την ομοφυλοφιλία ακόμη και με θάνατο. Όχι, ότι η ζωή στο Τελ Αβίβ κυλάει άσχημα κατά τ'άλλα, γιατί fashion and entertainment rules --οι γυναίκες γνωρίζουν κι εδώ πολύ καλά την Carrie Bradshaw του Sex and the City, και είναι εξίσου όμορφες, αν κρίνω από τη Daniela Virtzer που καταφέρνει να κλέψει την παράσταση, πράγμα περίεργο για gay film. Γιατί όμως ο Eytan Fox με μεγάλη εμπειρία σε δύσκολους έρωτες (και εξίσου καλή σχέση με τα ταμεία στη πατρίδα του), μιλάει εδώ για φούσκα; Οι νέοι Ισραηλινοί έχουν ένα δικό τους μηχανισμό επιβίωσης, για να μπορούν να συνεχίζουν όσο πιο ανώδυνα γίνεται τη ζωή τους, χωρίς να τους τρώει καθημερινά το σαράκι των πολεμικών εντάσεων: ζουν μέσα σε μια φούσκα, μια πλασματική ζωή στα μπαρ, τα ωραία εστιατόρια, φορούν όμορφα πράγματα, κάνουν πάρτι και τρέχουν για ψώνια. Όπως επίσης πηγαίνουν θέατρο για να δουν το Bent, του οποίου τα υψηλά νοήματα προσπαθεί να εγκιβωτίσει ο σκηνοθέτης –-πέρα από το να σε κάνει να ζηλέψεις που περνάει φίνα.

Η ταινία άνοιξε το πρώτο μας Gay and Lesbian Film Festival και παίχτηκε σε Toronto, Berlinale, Tribeca, και αναμφισβήτητα δίνει πληροφορίες για έναν κόσμο που δε γνωρίζουμε, κάτι που αποτελεί το βασικό θετικό της. Αλλιώς, η σχέση της με την πλοκή και τον προσανατολισμό είναι μάλλον προβληματική, παρακάμπτει με απερίγραπτη αμετροέπεια τους νόμους περί κορύφωσης και επιμένει να μην τελειώνει πριν μιλήσει για όλα —κάτι για το οποίο κατά κόρον διακρίνονται τα ντόπια σενάρια. Πάντως, παρ' όλη την πολυλογία και την αστάθεια, είναι αυθόρμητη και τρυφερή, τόσο που αφήνει μια ελαφρά υποψία (κυρίως εξαιτίας της περιρρέουσας ατμόσφαιρας, του φόβου των αρχών) από Fresa y Chocolate (1994) και μεταεπαναστατική Κούβα να κατακρίνεται από τη ματιά του Tomás Gutiérrez Alea.