Ingmar Bergman: In Memoriam
Το μεγαλύτερο λάθος του, σύμφωνα με τον Lars Von Trier, διόρθωσε τα ξημερώματα ο μεγαλύτερος καλλιτέχνης μετά την εφεύρεση της κινηματογραφικής κάμερας σύμφωνα με τον Woody Allen (και όχι μόνο). Όπως ανακοίνωσε η κόρη του Eva και επίσημα το Σουηδικό Βασιλικό Δραματικό Θέατρο, ο 89χρονος Ingmar Bergman πέθανε ήσυχα σήμερα, Δευτέρα, στο σπίτι του στο νησί Fårö της Βαλτικής.
Η estelle που πάγια πια αποχαιρετά για λογαριασμό των Μαζών όσους σκηνοθέτες αγάπησαν τις γυναίκες και συγκρούστηκαν με τη θρησκεία (ως ειδωλολάτρες προφανώς) αναλαμβάνει να το κάνει και γι' αυτόν που στα 70s βιογραφούνταν όσο όλοι οι υπόλοιποι μαζί.
Η estelle που πάγια πια αποχαιρετά για λογαριασμό των Μαζών όσους σκηνοθέτες αγάπησαν τις γυναίκες και συγκρούστηκαν με τη θρησκεία (ως ειδωλολάτρες προφανώς) αναλαμβάνει να το κάνει και γι' αυτόν που στα 70s βιογραφούνταν όσο όλοι οι υπόλοιποι μαζί.
Ο Bergman, όνομα συνώνυμο με τον (αμφίσημο) όρο art cinema, ξεκίνησε από το θέατρο, είτε σκηνοθετώντας γνωστά έργα ρεπερτορίου, είτε γράφοντας τα δικά του και συνέχισε την παράλληλη αυτή πορεία, έχοντας μάλιστα και το δικό του θίασο, συνδυάζοντάς την κάποτε με τη κινηματογραφική του όπως στο Μετά την Πρόβα (1984). Στις συνεργασίες του υπήρξε αφοσιωμένος, όχι μόνο επειδή με την κάθε πρωταγωνίστριά του αριθμεί αρκετές ταινίες, αλλά ενίοτε και τέκνα. Οι αψεγάδιαστες (σε εμφάνιση και τεχνική) Bibi Anderson, Liv Ullmann, Ingrid Thulin εμφανίζονται κατά κανόνα στις ταινίες του, όπως και ο Max von Sydow, ο Ιππότης που έπαιξε σκάκι με το Χάρο στην Έβδομη Σφραγίδα (1957), και ο Erland Josephson. Αυτή η στενή γνωριμία και σχέση με το έμψυχο υλικό του, του επέτρεπαν πιο άνετα να ζητάει τον αυτοσχεδιασμό, όπως συνήθιζε.
Οι σχέσεις με το άλλο φύλο και γενικότερα η γυναικεία ψυχολογία αποτέλεσαν για τον Bergman μεγάλο γρίφο, και φιλότιμα προσπάθησε να γίνει ανατόμος τους. Ταινίες όπως Καλοκαίρι με τη Μόνικα (1953), Κραυγές και Ψίθυροι (1973), Φθινοπωρινή Σονάτα (1978), Σκηνές από ένα Γάμο (1973) και η πιο avant-garde ταινία του ever, Persona (1966), αφοσιώνονται στην παρατήρηση των πολύπλοκων διαπροσωπικών σχέσεων των δύο φύλων ή των γυναικών μεταξύ τους, που, σημειωτέον, πάντα καταλήγουν σε φιάσκο. Η αυτοβιογραφική ταινία Φάνι και Αλέξανδρος (1982), που περιγράφει σπαρακτικά τη ζωή των δυο παιδιών του τίτλου ήταν από τους τελευταίους του θριάμβους και από τις πιο συγκινητικές στιγμές του έργου του, τολμώντας μια παρομοίωση της ζωής με παιχνίδι σκιάς και φωτός της Lanterna Magica –-όπως τιτλοφορείται και η αυτοβιογραφία του-- πάνω στον τοίχο. Χωρίς να συμμερίζεται την καχυποψία για την τηλεόραση, και δουλεύοντας πάντα με προϋπολογισμούς στα όριά της, καταδέχτηκε να σκηνοθετήσει γι' αυτή πολλές μεταφορές θεατρικών και άλλα έργα, μέχρι το Saraband (2003) που είναι και το τελευταίο του.
Το θάνατο πάντα τον αντιμετώπιζε ψύχραιμα, στο έργο και τη ζωή του. "It's like a light that is extinguished. Not very much to make a fuss about.", είπε κάποτε σε σχετική ερώτηση.
