Evening (2007)

Μια βάρκα. Μια νέα ξαπλωμένη. Η νυχτικιά. Τα βράχια. Μια γριά όρθια. Η ίδια νυχτικιά.Από το ξεκίνημα ή ακόμα χειρότερα από τον ελληνικό τίτλο, η Τελευταία Νύχτα εκδηλώνει τις προθέσεις της να σε κάνει να κοιμηθείς μέχρι θανάτου. Να βαριέσαι αυτοκτονικά ακόμα και αν σε πάρει ο ύπνος δηλαδή, πράγμα διόλου ευκαταφρόνητο ως φιλοδοξία. Απαιτείται βλέπεις μια ηλικιωμένη στο νεκροκρέβατο να αναπολεί παραληρηματικά στιγμές του πιο συναρπαστικού σαββατοκύριακου της ζωής της. Σαββατοκύριακο στο οποίο δεν έγιναν και πολλά πράγματα (κάθε βράδυ εκατοντάδες εκατομμύρια πιτσιρίκες κάνουν ότι διακρίνουν τ' άστρα για να παραδοθούν σε πιο γήινες απολαύσεις) οπότε βλέπει και όσα γίναν εκεί κοντά που δεν ήταν παρούσα, για συμπλήρωμα. Και για να γεμίσει με ενδιαφέρον και το υπόλοιπο φιλμ, βλέπεις και τις κόρες της να κλαίνε τη μοίρα τους από την έλλειψη τέτοιας συναρπαγής στο δικό τους βίο.

Όπως καταλαβαίνεις κύριοι υπεύθυνοι για δυο ατελείωτες χαμένες ώρες από τη ζωή σου είναι οι σεναριογράφοι. Ο Michael Cunningham, που έγραψε το βιβλίο στο οποίο βασίστηκαν οι κινηματογραφικές Ώρες (2002) και μετέφερε ο ίδιος το δικό του Σπίτι στο Τέλος του Κόσμου (2004), διασκευάζει αυτή τη φορά μαζί με κάποια Susan Minot μια νουβέλα της. Και πάλι φαίνεται να κρατάει μόνο τα υποκριτικά μυξοκλαματικά συγκινησιακά highlights της ιστορίας χωρίς να λέει τίποτα, σε εντονότερο βαθμό αφού ο κοινός τόπος ενός gay συγγραφέα και μιας συναδέλφου του που αφιέρωσε short story σε μια πίπα καταλήγει να είναι η εκτός πραγματικότητας και εντός συμβατικών μύθων (εύθραυστη, αφοσιωμένη, κτλ.) γυναικεία φύση. Στην όλη πομπώδη μικρότητα συμβάλλει και το καστ που, με εξαίρεση τη Meryl Streep (αλλά όχι την κόρη της που κάνει ντεμπούτο), έχει πειστεί ότι συμμετέχει σε κάτι μεγαλειώδες αλλά και η σκηνοθεσία και η φωτογραφία που δεν αποφασίζουν αν θα αποχωρήσουν ή θα περιμένουν μπας και βγει στο τέλος ο Χάρος να παίξει σκάκι στα όνειρα της γριάς.