Suchwiin Bulmyeong (2001)

Κάτοικοι χωριού κοντά σε αμερικάνικη βάση (του θανάτου) ερωτεύονται, τσακώνονται, παίρνουν μάτι, παίρνονται, βρίζονται, χαϊδεύονται, βρίζονται, βιάζονται, σκοτώνονται και κλέβουν σκυλιά για να τα πουλήσουν σε φαστφουντάδικο. Στα διαλείμματα πλακώνονται κι οι Aμερικάνοι, πίνοντας κόκα κόλα κι LSD.Φολκλορικού ενδιαφέροντος και περιορισμένης αφηγηματικής υποστήριξης ιστορία μίσους σε κοινωνία στριμωγμένη σε κύκλο αυτοκαταστροφικότητας και φαγωμάρας απ' την κακουχία της κατοχής, ένα απ' τα λιγότερο προβεβλημένα έργα του Kim Ki-Duk (που ξέθαψε η ντόπια διανομή μπας κι αναβιώσει την λατρεία που είχε ξεσπάσει πριν μερικά χρόνια για τον Κορεάτη στην Αθήνα), λέει απ' το πρώτο μισάωρο περίπου, όσα έχει να πει για τους ανθρώπους που έχουν ξεχάσει την αξία της ζωής γιατί τους έχουν στερήσει τη δική τους. Αν μετά έχεις την υπομονή να παρακολουθήσεις για μιάμιση ώρα την ποιητική επαναληπτικότητα του σκηνοθέτη που είναι ασυγκράτητος όσο ποτέ στη μιζέρια που πετάει στους ήρωές του, μπορεί μέσα στον απαράδεκτο ήχο, τη φτηνή φωτογραφία και την ανελέητα κουραστική ροή, να υποψιαστείς την τόσο προβεβλημένη σε άλλες ταινίες του ικανότητα στο να στήνει κάδρα που λένε περισσότερα απ' όσα κρύβουν οι σιωπές των ηρώων του. Η αδυναμία του στην τραβηγμένη τραγωδία είναι (ξανά) τόσο εκτυφλωτικά προφανής, όσο εκκωφαντικά άφαντη είναι η εφευρετικότητα στο να την διαχειριστεί, που τον φτάνει να ξεκάνει χαρακτήρες με συνοπτικές διαδικασίες. Για κακό όλων μας, αρχίζει να σκοτώνει όσους παίζουν ψιλοκαλά, αφήνοντας τους ερασιτεχνίζοντες να βασανίζονται βασανίζοντάς μας.