Written by
cheaptalk
in
no category
I'm Not There (2007): Teaser Πρεμιέρας
Οι 13ες Νύχτες Πρεμιέρας άνοιξαν πριν 10 μέρες με μια από τις πιο ενδιαφέρουσες ταινίες των Κανών, το Persepolis (2007), και κλείνουν απόψε με την προβολή του I'm Not There (2007) που συγκέντρωσε αντίστοιχα θετικά σχόλια στη Βενετία. Ενδιάμεσα προβάλλαν, όπως κάθε χρόνο, τις πιο αξιόλογες ταινίες του Sundance και φτιάξαν ένα διαγωνιστικό απ' όλο τον πλανήτη με συμμετοχές που ανακοινώνονταν σαν εθνικές οσκαρικές υποψηφιότητες όσο παίζαν (You, the Living (2007) για τη Σουηδία, The Band's Visit (2007) για το Ισραήλ, XXY (2007) για την Αργεντινή). Οπότε μπορεί να μην είδες φέτος τίποτα σε ελληνικό, αυτά τα χαρτονάκια με τις βαθμολογίες του κοινού ή κρατήσεις θέσεων για την επιτροπή του διαγωνιστικού, αλλά μάλλον δύσκολα θα πεις και ότι σου λείψαν.
Όσο για το φιλμ κλεισίματος, φαίνεται να είναι από αυτές τις ταινίες που λατρεύει ο χώρος και αφήνουν παγερά αδιάφορο (ή εντελώς χαμένο) τον μέσο θεατή. Διάφοροι υποδύονται ενσαρκώσεις του Bob Dylan σε διάφορες φάσεις της ζωής του, ανάμεσά τους κι ένας μαύρος 10χρονος που θέλει να τον φωνάζουν Woody Guthrie, και πιο κοντά στην πραγματική εικόνα του τραγουδιστή είναι.. η Cate Blanchett την εποχή που, όπως λέει ο θρύλος πια, έπιασε ηλεκτρική κιθάρα (ο Dylan όχι η Cate). Ο Todd Haynes στην συνηθισμένα ασυνήθιστη έμπνευση και σκηνοθεσία, φρόντισε αυτή τη φορά να πάρει την άδεια του Dylan να κάνει ότι θέλει με τα τραγούδια του, αντίθετα με το Superstar: The Karen Carpenter Story (1987) το οποίο τα δικαιώματα ήταν ένα από τα προβλήματα που το οδήγησαν να παίζει, 20 χρόνια μετά, κάτω από άκρα μυστικότητα στο φεστιβάλ.
Όσο για το φιλμ κλεισίματος, φαίνεται να είναι από αυτές τις ταινίες που λατρεύει ο χώρος και αφήνουν παγερά αδιάφορο (ή εντελώς χαμένο) τον μέσο θεατή. Διάφοροι υποδύονται ενσαρκώσεις του Bob Dylan σε διάφορες φάσεις της ζωής του, ανάμεσά τους κι ένας μαύρος 10χρονος που θέλει να τον φωνάζουν Woody Guthrie, και πιο κοντά στην πραγματική εικόνα του τραγουδιστή είναι.. η Cate Blanchett την εποχή που, όπως λέει ο θρύλος πια, έπιασε ηλεκτρική κιθάρα (ο Dylan όχι η Cate). Ο Todd Haynes στην συνηθισμένα ασυνήθιστη έμπνευση και σκηνοθεσία, φρόντισε αυτή τη φορά να πάρει την άδεια του Dylan να κάνει ότι θέλει με τα τραγούδια του, αντίθετα με το Superstar: The Karen Carpenter Story (1987) το οποίο τα δικαιώματα ήταν ένα από τα προβλήματα που το οδήγησαν να παίζει, 20 χρόνια μετά, κάτω από άκρα μυστικότητα στο φεστιβάλ.
Previously on Movies for the Masses: El Greco (2007): Trailer ελληνικής υπεροχής