Νίκος Νικολαΐδης: In Memoriam
Στην Κόλαση όπου μετακόμισε θα υποδέχεται πια τους φίλους του ο μεγάλος καταραμένος του ελληνικού κινηματογράφου. Ο Νίκος Νικολαΐδης, κουβαλώντας απέναντι σε θεούς και δαίμονες ταινίες που γίναν θρύλος, παρασύνθημα σε συγκεντρώσεις και σύνθημα σε τοίχους, έδωσε στα 68 του την τελευταία του μάχη με τον καρκίνο μέχρι και σήμερα το πρωί.
Γεννημένος 25 Οκτωβρίου 1939 στα Εξάρχεια ο Νικολαΐδης δήλωνε και ήταν παιδί της Κατοχής, ιδεολόγος, αντιδραστικός, ρομαντικός, σκοτεινός, παρανοϊκός Σκορπιός. Στη Θεσσαλονίκη τον γιούχαραν και τον βράβευαν, του τη πέφταν στον εξώστη ενώ χειροκρόταγε η πλατεία (αυτόν ή το πέσιμο, άγνωστο) και ανάποδα, στα διεθνή φεστιβάλ έβρισκε ένα σωρό λόγους και προφάσεις να μη πάει και όταν το 'κανε ήταν από τη μια πολύ μπροστά απ' την Ελλάδα και από την άλλη πολύ πίσω (όντας) απ' την Ελλάδα, τις ταινίες του τις έκανε πάντα μόνος για να έχει τον έλεγχο και να μη τις πουλάει σε κανέναν (αλλά να τις αντιγράφει τζάμπα άμα τύχαινε), το κοινό του λες και το απόφευγε μπερδεύοντάς το με ταινίες διαφορετικές στη σειρά και τριλογίες που κλείναν εκτός τόπου και χρόνου, τα λεφτά του τα έβγαλε μάλλον από τα σύντομα κλιπάκια ανάμεσα στο τηλεοπτικό πρόγραμμα και τα συνθήματα στους τοίχους ήταν από τους πρώτους που τα έκαναν (βλ. τα χρησιμοποίησαν ως) διαφήμιση, απαγορευμένος από τη Δεξιά με κομμουνιστικό σκεπτικό ήταν πολύ πιθανά πιο κοντά από κάθε Έλληνα σκηνοθέτη στο πραγματικό αντιδραστικό και λούμπεν περιθώριο και σίγουρα ο πιο cult τέτοιος (Έλληνας σκηνοθέτης) έξω από τα σύνορά μας.
Οι ταινίες του ξεκίνησαν από την Κόλαση (φυσικά) και τον αριθμό του αυτοκινήτου του με την Ευριδίκη ΒΑ 2037 (1975) που του έφερε και το πρώτο από τα τέσσερα (4) βραβεία σκηνοθεσίας στο Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης. Τα Κουρέλια Τραγουδάνε Ακόμα (1979) και η Γλυκιά Συμμορία (1983), κόντρα στην ηθική, την εικόνα, την γεύση, τις μαζικές προσδοκίες μιας χώρας που αρχίζει να βολεύεται και να μικροαστίζει και μιας θεωρητικοκρατικά ελεγχόμενης βιομηχανίας που όλοι θέλουν πια να ξεχάσουν, δημιουργούν και εδραιώνουν τον μύθο του και κόβουν εκατοντάδες χιλιάδες εισιτήρια. Ο Νικολαΐδης φυσικά κόβει απότομα το τιμόνι και πάει μέχρι το κάποτε Φανταστικό Avoriaz με τη Πρωινή Περίπολο (1987) και κορυφώνει τη καριέρα του σερβίροντας το πιο εκρηκτικό κοκτέιλ του ελληνικού κινηματογράφου, το Singapore Sling (1990), στα μεγαλύτερα φεστιβάλ και σε λογοκρισίες και bootleggers. Ακολούθησαν Θα Σε Δω στην Κόλαση Αγάπη μου (1999), Ο Χαμένος Τα Παίρνει Όλα (2002), The Zero Years (2005) που κλείσαν χρωστούμενα, τριλογίες και το τελευταίο σχεδόν επίσημα και τη καριέρα του πρόπερσι στη Θεσσαλονίκη.
Γεννημένος 25 Οκτωβρίου 1939 στα Εξάρχεια ο Νικολαΐδης δήλωνε και ήταν παιδί της Κατοχής, ιδεολόγος, αντιδραστικός, ρομαντικός, σκοτεινός, παρανοϊκός Σκορπιός. Στη Θεσσαλονίκη τον γιούχαραν και τον βράβευαν, του τη πέφταν στον εξώστη ενώ χειροκρόταγε η πλατεία (αυτόν ή το πέσιμο, άγνωστο) και ανάποδα, στα διεθνή φεστιβάλ έβρισκε ένα σωρό λόγους και προφάσεις να μη πάει και όταν το 'κανε ήταν από τη μια πολύ μπροστά απ' την Ελλάδα και από την άλλη πολύ πίσω (όντας) απ' την Ελλάδα, τις ταινίες του τις έκανε πάντα μόνος για να έχει τον έλεγχο και να μη τις πουλάει σε κανέναν (αλλά να τις αντιγράφει τζάμπα άμα τύχαινε), το κοινό του λες και το απόφευγε μπερδεύοντάς το με ταινίες διαφορετικές στη σειρά και τριλογίες που κλείναν εκτός τόπου και χρόνου, τα λεφτά του τα έβγαλε μάλλον από τα σύντομα κλιπάκια ανάμεσα στο τηλεοπτικό πρόγραμμα και τα συνθήματα στους τοίχους ήταν από τους πρώτους που τα έκαναν (βλ. τα χρησιμοποίησαν ως) διαφήμιση, απαγορευμένος από τη Δεξιά με κομμουνιστικό σκεπτικό ήταν πολύ πιθανά πιο κοντά από κάθε Έλληνα σκηνοθέτη στο πραγματικό αντιδραστικό και λούμπεν περιθώριο και σίγουρα ο πιο cult τέτοιος (Έλληνας σκηνοθέτης) έξω από τα σύνορά μας.
Οι ταινίες του ξεκίνησαν από την Κόλαση (φυσικά) και τον αριθμό του αυτοκινήτου του με την Ευριδίκη ΒΑ 2037 (1975) που του έφερε και το πρώτο από τα τέσσερα (4) βραβεία σκηνοθεσίας στο Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης. Τα Κουρέλια Τραγουδάνε Ακόμα (1979) και η Γλυκιά Συμμορία (1983), κόντρα στην ηθική, την εικόνα, την γεύση, τις μαζικές προσδοκίες μιας χώρας που αρχίζει να βολεύεται και να μικροαστίζει και μιας θεωρητικοκρατικά ελεγχόμενης βιομηχανίας που όλοι θέλουν πια να ξεχάσουν, δημιουργούν και εδραιώνουν τον μύθο του και κόβουν εκατοντάδες χιλιάδες εισιτήρια. Ο Νικολαΐδης φυσικά κόβει απότομα το τιμόνι και πάει μέχρι το κάποτε Φανταστικό Avoriaz με τη Πρωινή Περίπολο (1987) και κορυφώνει τη καριέρα του σερβίροντας το πιο εκρηκτικό κοκτέιλ του ελληνικού κινηματογράφου, το Singapore Sling (1990), στα μεγαλύτερα φεστιβάλ και σε λογοκρισίες και bootleggers. Ακολούθησαν Θα Σε Δω στην Κόλαση Αγάπη μου (1999), Ο Χαμένος Τα Παίρνει Όλα (2002), The Zero Years (2005) που κλείσαν χρωστούμενα, τριλογίες και το τελευταίο σχεδόν επίσημα και τη καριέρα του πρόπερσι στη Θεσσαλονίκη.
