Νύχτες Πρεμιέρας 2007: Τα βραβεία

Με το προτεινόμενο απ' την Αργεντινή για τις υποψηφιότητες ξενόγλωσσου Όσκαρ και βραβευμένο πριν κάνα μήνα στο Εδιμβούργο XXY της Lucía Puenzo να παίρνει τη Χρυσή Αθηνά καλύτερης ταινίας, έκλεισε χθες βράδυ το 13ο Διεθνές Κινηματογραφικό Φεστιβάλ της Αθήνας Νύχτες Πρεμιέρας (Κόνεξ), σε μια τελετή όχι τόσο λαμπρή, όσο τα διαμαντένια κουμπιά στο πουκάμισο του καλλιτεχνικού διευθυντή του. Φυσικά, οι διοργανωτές φρόντισαν να φέρουν όλους τους νικητές να πάρουν τα βραβεία τους, που δεν είναι καθόλου λίγο πράγμα, αν έχεις πάει μια βόλτα απ' της Θεσσαλονίκης ας πούμε. Απ' την Γαλλίδα Céline Sciamma του Naissance des Pieuvres που πήρε το βραβείο κοινού και τον Μεξικάνο Rodrigo Plá, σκηνοθέτη του La Zona, που παρέλαβε το βραβείο σεναρίου για λογαριασμό της γυναίκας του (οι οποίοι ήταν ούτως ή άλλως εδώ), μέχρι τον Ισραηλινό σκηνοθέτη του The Band's Visit που κέρδισε το βραβείο σκηνοθεσίας εν μέσω των διαπραγματεύσεων για το αν η ταινία του θα προταθεί για τα ξενόγλωσσα Όσκαρ, και τον πρωταγωνιστή του ΧΧΥ που παρέλαβε για λογαριασμό όλων των εμπλεκομένων στην αργεντινογαλλοσπανιόλικη ταινία για τον 15χρονο ερμαφρόδιτο (και οι οποίοι απ' όσο ξέρω, δεν ήταν προγραμματισμένοι να έρθουν από πριν).

Ένστικα αυτοσυντήρησης με κράτησαν μακριά από το διαγωνιστικό φέτος, οπότε πολλά-πολλά για τις ταινίες δεν έχω να σου πω. Ξέρω πάντως πως το βραβείο κοινού του συγκεκριμένου φεστιβάλ, σοβαρό αντίκρισμα δεν πρόκειται ν' αποκτήσει όσο (διαρρέουν φήμες ότι) εκτός απ' το κοινό, αποφασίζεται απ' τα logistics των καλεσμένων κι από προτιμήσεις άλλων, όσο πολλοί απ' το κοινό αναρωτιούνται που 'ναι οι κάλπες (οέο), ποιοι ακριβώς είναι οι υποψήφιοι (οέο), και σε ποια ταινία προσμετρούνται οι ψήφοι που μαζεύονταν σε κάλπες παρατημένες μέχρι ας πούμε και μετά τις προβολές των grindhouse. Κι όσο κι αν μπαίνει στην εφηβεία του, δεν το βλέπω να ωριμάζει, όσο οι υπότιτλοι έχουν τάσεις φυγής, οι προβολές βουβαίνονται στη μέση (ή στην αρχή), οι ψηφιακές αναπηρίες των συστημάτων έκδοσης εισιτηρίων δεν αφήνουν να γεμίσουν σωστά οι αίθουσες, κι οι τελετές γίνονται με μικρόφωνα που δεν δουλεύουν σωστά (δεκατρία χρόνια τώρα, κανείς δεν έχει βρει πώς ρυθμίζεται μια κονσόλα) και χωρίς έναν ψωροπροβολέα στη σκηνή του Αττικόν, να βλέπουμε ποιος διάολο μιλάει. Αυτά, θα μου πεις, είναι ψιλά γράμματα γι' αυτόν που πάει για τις ταινίες και θέσεις για τις τελετές δεν έχει (ούτε και για τις ταινίες βέβαια πολλές φορές), αλλά έλα, εγώ αυτά είχα να πω, κι αυτές τις συμβουλές να δώσω, αν δεν σ' αρέσουν, πέτα τες. Κατά τα άλλα, μια χαρά περάσαμε όπως βλέπεις και στο βίντεο, κι ευχαριστούμε το φεστιβάλ για τις ταινίες που μας έδειξε και τους καλεσμένους που μας γνώρισε, και βέβαια τα κορίτσια της artache για την υπομονή τους στις απαιτήσεις και τις καθυστερήσεις μας στις συνεντεύξεις. Και του χρόνου καλύτερα.