Hairspray (2007)

Το Hairspray (2007) άνοιξε κατακαλόκαιρο στην Αμερική, και παίζει ακόμα έχοντας μαζέψει $120 εκατομμύρια. Και όλη αυτή την (όχι άδικη) χρονίζουσα φασαρία για το πόσο κουνιστά είναι τα μιούζικαλ την ξεφορτώνεται σα να μην υπήρχε, με μια καταγκέι δημιουργική ομάδα που πουδράρει ένα αποτέλεσμα απλά παραδοσιακά καταδιασκεδαστικό.Το φαινόμενο είναι τόσο σπάνιο λοιπόν που εγώ σηκώνω τα χέρια ψηλά και θα πρέπει να ρωτήσεις τη μάνα σου αν ξέρει τίποτα να το συγκρίνει. Αλλά κι αυτό χλωμό, εκτός αν είναι και φαν του John Waters, στο πέρασμα του οποίου στο (σχετικό) mainstream με το ομώνυμο φιλμ του '88, μέσω του ομώνυμου μιούζικαλ που παίζει εδώ και μια πενταετία στο Broadway, βασίστηκε η παραγωγή (σε σπειροειδή δρόμο που είχαν ήδη ακολουθήσει το Little Shop of Horrors και οι Producers). Και είναι αυτή η λαμπρή αντισυμβατικότητα του Waters νερωμένη για το μεγάλο κοινό σταδιακά και περισσότερο σε κάθε απόδοση, μαζί με τις συνθέσεις του Marc Shaiman που "έγραψε" αντίστοιχα και στο South Park: Bigger Longer & Uncut (1999), τα θεμέλια που αντέχουν να χοροπηδάει πάνω τους ο John Travolta in drag. Αφού άμα κοίταζες το παρελθόν σκηνοθέτη και σεναριογράφου θα 'βλεπες κυρίως λόγους να προτιμήσεις ακόμα και τον Eddie Murphy (ξαναμανά) in drag.

Έτσι, μπορεί να μην ελπίζεις σε πολλές σκηνές όπως αυτή της αρχής με τη χοντρούλα πιτσιρίκα πρωταγωνίστρια να χαιρετά, όπως κάθε μέρα, τον φιλικό επιδειξία της γειτονιάς της (στο πρόσωπο όχι κανενός άλλου άλλα του Waters φυσικά) τραγουδώντας στο δρόμο προς το σχολείο, όμως το κέφι της συνεχίζεται μέχρι το φινάλε που είναι απογειωτικό όπως θα 'πρεπε και κόντρα σε ότι έχεις συνηθίσει. Στο ενδιάμεσο, σοφά ή αθέλητα, ο Adam Shankman έχει φροντίσει να αποφύγει τα βιντεοκλιπίστικα αφήνοντας τα άρτια χορευτικά του να χορεύουν μόνα τους, τα τραγούδια να σε κοπανάνε το ένα μετά το άλλο χωρίς να ψάχνεις να κρυφτείς πίσω από κανένα διάλογο χωρίς ρυθμό, τον Travolta να δίνει στο ρόλο του ανθρώπινη ποιότητα κάτω από ένα τόνο makeup και προσθετικά (και να λαχανιάζει από τη πρώτη νότα βέβαια), και την Michelle Pfeiffer και τον James Marsden να κλέβουν τη παράσταση σε δεύτερους ρόλους (με τη θεία να έχει και ψιλοκαβούρικο τραγούδι αντίπαλο). There you have it, η φιλοσοφική λίθος του είδους παραψάχτηκε και μετά από αμέτρητες απύθμενες προσπάθειες, άμα ακούς τραγούδι να βγαίνεις. Χωρίς να αισθάνεσαι ότι είσαι σε καμιά ντουλάπα.