Hot Fuzz (2007)

Σκληροπυρηνικός μπάτσος του Λονδίνου παίρνει "δυσμενή" για κωλοχώρι με μηδέν εγκληματικότητα, αλλά με αυξημένο αριθμό φρικωδών "ατυχημάτων". Δικαίως του μπαίνουν ψύλλοι στ' αυτιά περί οργανωμένης πλεκτάνης με μυστηριώδη συμφέροντα ή πρέπει να τον μαζεύουν με την απόχη; Προτού απαντήσεις, περίμενε να δεις από τι αποτελείται το αστυνομικό Τμήμα του Σάντφορντ...Παντελώς άγνωστοι στο ελληνικό κοινό (η τηλεοπτική τους σειρά Spaced ουδέποτε προβλήθηκε στη χώρα μας, ενώ το φιλμικό τους ντεμπούτο Shaun of the Dead (2004) καταδικάστηκε να κάνει πρεμιέρα στο βίντεο), οι Simon Pegg και Nick Frost αποτελούν όχι απλά ένα από τα καλύτερα ερμηνευτικά δίδυμα που είδαμε ποτέ στο είδος της κωμωδίας, αλλά και τη νέα μεγάλη ελπίδα μιας παράδοσης δεκαετιών που δε λέει να σβήσει στη Μεγάλη Βρετανία. Αν προσπαθήσεις να τους περιγράψεις, μάλλον δε θα βρεις τις σωστές λέξεις. Μετεξέλιξη μιας "ούφο" γενιάς που τράφηκε από απάθεια, καταναλωτική υπεροψία και ψίχουλα pop trivia (βλέπε τη συντριπτική πλειοψηφία των thirtysomething του σήμερα), σαφείς απόγονοι της παρέας των Python, οι Pegg και Frost είναι τα απόλυτα σύμβολα για το slacker ξεχαρβάλωμα του κωμικού timing. Από την ίδια "χύτρα" ξεβράστηκε και ο μόνιμος συνεργάτης τους στα σενάρια και τη σκηνοθεσία, Edgar Wright, στον οποίο πρέπει να λαχαίνει ο κλήρος εκείνου που επιβάλλει την τάξη στο όλο μπάχαλο. Μαέστρος στην ενορχήστρωση πλείστων όσων στοιχείων, από το σπλάτερ, τις σατυρικές αναφορές, τα καρα-ψαγμένα λεκτικά αστεία, το κοφτερό μοντάζ κατηγορίας μπλοκμπαστερικής αμερικανιάς, το αγκαθακριστικό whodunit της πλοκής, αλλά και τον κυνισμό που συνθλίβει οτιδήποτε εθνικιστικό, ο Wright στρώνει το έδαφος στους πρωταγωνιστές του για να δώσουν τα σόλο τους και να εγκαταλείψουν την οθόνη αφήνοντας πίσω τους μονάχα εξαντλημένους από τα γέλια θεατές. Κάνε πως τολμάς ν’ απαριθμήσεις τις σκηνές ανθολογίας μετά το τέλος της ταινίας. Κανονικός άθλος!

Δεν είναι, όμως, μονάχα το εξοντωτικό χάχανο η αιτία για την οποία δεν θα έπρεπε να χάσεις το Καυτοί και Άσφαιροι(!). Πίσω από όλη αυτή την καλομελετημένη κατασκευή που επιδεικνύει τη γλώσσα της (και μερικά δάχτυλα...) με αρτιότητα προς την απέναντι όχθη του Ατλαντικού, υπάρχει μια διάσταση σοβαρότητας που βλέπει τους χαρακτήρες των Pegg και Frost με στοργή, επιχειρώντας να τους εξιλεώσει από τις κακοτοπιές της καθημερινότητάς τους, τα κληρονομικά στερεότυπα του βίου... αβίωτου που χαρακτηρίζει τις προσωπικές τους σχέσεις και τα τραύματα της μη συντροφικότητας, τα οποία αρνούνται πεισματικά να πνιγούν μέσα στα λίτρα των άπειρων pints. Αφού το συνειδητοποιήσεις κι αυτό, θα μπορέσεις να μπεις στο νόημα της αληθινής μαγκιάς τούτης της ταινίας. Bring the noise, mate!