Persepolis (2007)

Δεκαπέντε περίπου χρόνια από τη ζωή μιας κοπελίτσας που βιώνει Σάχηδες και Χομεϊνήδες όσο μεγαλώνει στο Ιράν, παρουσιάζονται σαν (κυρίως) ασπρόμαυρο, χειροποίητο, κινούμενο σχέδιο.Οι επιρροές της Marjane Satrapi στο κόμικ της που μεταφέρει στο πανί δεν είναι καθόλου κρυφές. Maus στην πικρή ιστορικοπολιτική σάτιρα και την αφοπλιστικά ειλικρινή βιογραφία, και David B. στο οικογενειακό ασπρόμαυρο στιλιζαρισμένα μη ρεαλιστικό σκίτσο, ζεσταίνονται από τη γυναικεία, εγκάρδια και καθόλου κουρασμένη από το βάρος αιώνων δυτικού πολιτισμού ανάσα της. Και σε κινούμενη μορφή τα ιμπρεσιονιστικά στοιχεία, τα πλήθη που γίνονται μαύρες μάζες, ο τρόμος του πολέμου που γεμίζει την οθόνη, τα βυζιά και τα κωλομέρια που ξεπετάγονται από το κοριτσίστικο κορμί, βρίσκονται στο στοιχείο τους, ενισχυμένα και σε δεύτερη αίσθηση (αυτή του ήχου). Αλλά κάπου οι πιο προσωπικές και οι πιο ενδιαφέρουσες (για ξένους) λεπτομέρειες από τη καθημερινή ζωή στα ιρανικά καθεστώτα θυσιάζονται αναγκαστικά για να μάθεις τη γενικότερη κοινωνική και πολιτική ιστορία του τόπου που έχασες όταν έκανες κοπάνες. Ενώ και η συμπύκνωση τεσσάρων τόμων του κόμικ σε ένα τόξο "παιδικά χρόνια στο Ιράν - εφηβικά στη Βιέννη - πρώτα ενήλικα ξανά πίσω" υπακούει τυπικά μόνο στους κινηματογραφικούς αφηγηματικούς κανόνες, χωρίς να ξεφεύγει από την αποσπασματικότητα.

Εγγενείς και μόνο αδυναμίες λοιπόν, με πιο χαρακτηριστική ότι η ιστορία δεν είναι τυπικής μικρούλας Iρανής αλλά κάποιας με πλούσιους γονείς, ευρύτερη μόρφωση, δυτικές επιρροές, και αναπολόγητα μαρξιστάρες συγγενείς (όμως αν ήταν δε θα μπορούσε να πει την ιστορία, see?), κάνουν την Περσέπολη να μη μπορεί να κερδίσει τους πόντους που χρειάζεται για να τη χαρακτηρίσεις σεισμογόνα ή προχωρημένη αν είσαι στριφνιάρης Μάσας. Αλλά είναι οι περισσότερες από αυτές, μαζί με τη ξεριζωμένη καρδιά της δημιουργού που ξεμαυρίζει λιγάκι κάθε καρέ, που κάνουν το φιλμάκι αγαπησιάρικο, οικουμενικό, απροσποίητο, ακέραιο και περήφανο όσο και την επιλογή της Γαλλίας να την εκπροσωπήσει στα φετινά Όσκαρ.