Taxidermia (2006)

Το πουλί φλογοβόλο, ο πρωταθλητής της αγωνιστικής ταχυφαγίας, κι ο καλλιτέχνης ταριχευτής, τρεις γενιές μιας οικογένειας, σε πάνε ταξίδι στο πιο ανατριχιαστικά όμορφο είδος σωματικού τρόμου που μπορείς να πετύχεις.Όπως αναφέρει και το Variety, το Taxidermia είναι η πιο φυσική επιλογή που μπορεί να κάνει ένα φεστιβάλ για τις μεταμεσονύχτιες προβολές του, κι είναι ενθαρρυντικό κι αξιέπαινο για την ντόπια εταιρία που ρισκάρει να το βγάλει σε "κανονική" διανομή. Γιατί ακόμη κι αν σε πείσω να πας να το δεις, επαινώντας την εξωπραγματική σκηνοθετική του ευρηματικότητα, με την εντυπωσιακή οικονομία κι αποτελεσματικότητα στη χρήση ψηφιακών βοηθημάτων, το αναζωογονητικό οπτικό στυλ και τον μεθυστικό εσωτερικό ρυθμό που καταφέρνει και βρίσκει ο Palfi (που ίσως θυμάσαι απ' το βραβευμένο στο Sundance, Hukkle (2002)) δίνοντας ζωντάνια και νόημα στα Béla-Tarr-ικά του traveling και τις διαδρομές τους στο χωροχρόνο, ακόμα κι αν σε ψήσω για τον τρόπο που βρίσκει ομορφιά στην αηδία και την υπογραμμίζει με το ξεκαρδιστικό αρρωστημένο χιούμορ του και την ασυγκράτητη σάτιρα για το human condition, και σου κρεμάσω πάνω απ' το αίμα, το σπέρμα και τον ανθρώπινο εσωτερικό πλούτο του (της ποικιλίας του χασάπικου) τον τίτλο υβριδίου Cronenberg και Monty Python που σαν μεταλλαγμένος κοριός ροκανίζει τις βασικές ορμές και τις λαίμαργες τάσεις που μας κλειδώνουν στην αποξένωση και τη μοναξιά, πάντα υπάρχει περίπτωση να ξεπεράσεις το φόβο σου στη λέξη "αλληγορία", να πας να το δεις, και να ξερνάς στους διαδρόμους, όπως ο cinemad, και να με πεις και παπάρα με το δίκιο σου. Γιατί το Taxidermia, αν είναι κάτι, είναι ο ορισμός της ταινίας που διχάζει, ακραία. Κι αν είναι κάτι άλλο, είναι ό,τι πιο κοντινό έχω να σου προτείνω στον ορισμό της κινηματογραφικής εμπειρίας.