Hamlet 2 (2008): Η δημόσια εικόνα του Sundance

Ο κόσμος εκεί έξω φαίνεται ότι ποτέ δε χάνει το ενδιαφέρον του για το βάρδο. Όχι μόνο δεν το χάνει, αλλά το επανεφευρίσκει σε κάθε καλή ή μάλλον κακή στιγμή, όταν κάθε άλλη έμπνευση έχει εκπνεύσει. Το εκ πρώτης όψεως περίεργο γεγονός να χρησιμοποιούν τον Σαίξπηρ ως πρόφαση για γέλιο περισσότερο στην απέναντι πλευρά του ωκεανού, παρά στην πατρίδα του, ίσως εξηγείται αν λάβουμε υπ' όψιν τον απαγορευτικό για καλαμπούρια σεβασμό που τρέφουν γι’ αυτόν οι συμπατριώτες του. Έτσι, ύστερα από τον Sam Bobrick και το ξεκαρδιστικό θεατρικό του Hamlet II, ήρθε η σειρά του Andrew Fleming να παίξει με την ιδέα ενός δεύτερου, εξίσου ξεκαρδιστικού Άμλετ. Στο πρόσφατα μοσχοπουλημένο στο Sundance φιλμ του, που δεν είναι παρά ένα ανάλαφρο teen comedy, εμπλέκει μια αυθεντικά βρετανική φάτσα, ίσως τον πιο αστείο κωμικό για όσους τον έχουν δει να κάνει το έμβρυο στο The Cock and a Bull Story: το Steve Coogan. Ο Coogan που περισσότερο από τη συνεργασία του με τον Winterbottom είναι γνωστός για το χαρακτήρα του ως αποτυχημένος τηλεπαρουσιαστής Alan Partridge, είναι εδώ ο άχρηστος δάσκαλος θεάτρου ενός λυκείου (sic) στο Tucson, Arizona που ύστερα από τρανταχτές αποτυχίες θεατρικών ανεβασμάτων του, και στην απελπισία του να σώσει το τμήμα από τις περικοπές, βρίσκει την ευφάνταστη ιδέα να γράψει τη συνέχεια του Άμλετ. Μάλιστα, θεωρώντας τη μαυρίλα του αυθεντικού κάπως αποθαρρυντική, επιλέγει να κάνει τη δική του εκδοχή χαρούμενη, γεμάτη μουσικές και guest εμφανίσεις από τον Ιησού και τον Αϊνστάιν. Παρέα με τον Coogan παίζει και η Elizabeth Shue ως μια περίεργη εκδοχή του εαυτού της που έχει αφήσει πίσω την υποκριτική της καριέρα και ξενιτεύεται στην Arizona για να δουλέψει ως νοσοκόμα. Αν μάλιστα οι φήμες για αίθουσες που τραντάζονται από τα γέλια είναι βάσιμες, η ανυπομονησία μας να δούμε το νέο απόκτημα της Focus Features είναι δικαιολογημένη.