Screencap: Punch-drunk aliens

Απογυμωμένος όπως είχε πει, από αναφορές, στυλιστικές ή αφηγηματικές, ο Paul Thomas Anderson με την αλλόκοτη ερωτική ιστορία του Punch-Drunk Love (2002), είχε αποπειραθεί να επαναπροσδιορίσει την ρομαντική κομεντί, μιλώντας σε μια απαιτητική, δική του κινηματογραφική γλώσσα, με οδηγούς αποκωδικοποίησης τρία βασικά χρώματα, ένα κυρίαρχο αντικείμενο-σύμβολο, επιθετική μουσικοηχητική υπόκρουση και την χρήση των αντανακλάσεων του φακού, για να οπτικοποιήσει το υποσυνείδητο σύμπαν του ήρωα και να το παντρέψει με την ορατή περιβάλλουσα πραγματικότητά του. Και στην προσπάθειά του, έφερε τον θεατή αντιμέτωπο με μια αναπάντεχη επίθεση στις δύο αισθήσεις που δημιουργούν την κινηματογραφική του εμπειρία, και το κομμάτι του εγκεφάλου του που την βάζει στη σειρά. Αναμενόμενα βέβαια (και δικαιολογημένα αν θες, με τη "ρετσινιά" του βραβείου σκηνοθεσίας στις Κάνες κολλημένη στην αφίσα), η ταινία δεν βρήκε και πολλούς πρόθυμους να ασχοληθούν να τη διαβάσουν, πόσο δε μάλλον να ασχοληθούν και με μια σχεδόν τελείως άγνωστη θεωρία, που θα μπορούσε, όπως λέει κι ο rotweiler, αν μη τι άλλο να λειτουργήσει σαν χαριτωμένο δόλωμα για να δει κανείς και καμιά άλλη παλιά ταινία του Anderson, πέρα απ' το συμπαντικά αποδεκτό σπαραξικάρδικο και κομματάκι φωνακλάδικο Magnolia (1999) (για το οποίο είχε σηκώσει και το χρυσό καλύτερης ταινίας στο Βερολίνο).

Η θεωρία, που ο χαρακτηριστικά κρυπτικός όταν έρχεται στην ερμηνεία της δουλειάς του Anderson, αποφεύγει μ' ένα σιβυλλικό τίναγμα των ώμων, ψάχνει στα αστέρια και τα χρώματα των εξπρεσιονιστικών έργων του Jeremy Blake που εμφανίζονται στην ταινία και τις πέντε βασικές νότες του score που ο Jon Brion κι ο Anderson εμπνεύστηκαν απ' τις Στενές Επαφές Τρίτου Τύπου (1977), για να βρει την προέλευση του χαρακτήρα της Lena, που μπαίνει στη ζωή του Barry εντελώς ξαφνικά, για να του πει ότι ταξίδεψε πολύ μακριά μόνο και μόνο για να τον βρει. Και με σημεία αναφοράς (πάρε ανάσα) τις φήμες ότι ο Anderson στα γυρίσματα συμπεριφερόταν σα να είχε άλλη μια ταινία μέσα στο κεφάλι του, ότι ζητούσε απ' τους φωτιστές να φωτίσουν κάποιους χώρους (με έμφαση στο διαμέρισμα της Lena) σαν να είναι εσωτερικά διαστημόπλοιου, τα υπόλοιπα περίεργα φώτα και τις διάσπαρτες διακριτικές αναφορές μεγάλων ταξιδιών, αλλά και με τα πιο απτά στοιχεία όπως το ότι στη μόνη σκηνή που η Lena βλέπει τηλεόραση (και μπορείς να βρεις στα κομμένα του DVD, ή στο youtube), και βλέπει την προσσελήνωση, ή τις οδηγίες του Anderson στην Emily Watson να την ερμηνεύσει σα να ήρθε από άλλο πλανήτη, αυτή η θεωρία σου δίνει ένα εντελώς διαφορετικό πρίσμα για να (ξανα)δεις την ταινία. Ταινία που, στην τελική, αν δεν είχε δει ο Daniel Day Lewis, δεν θα είχε κατέβει απ' τη στάνη του βασισμένος μόνο και μόνο σε μισό προσχέδιο σεναρίου για το There Will Be Blood (2007), δεν θα είχε φτάσει ως τον Ιανό για να δώσει συνέντευξη τύπου και να απαντήσει στις ερωτήσεις που του έχουν κάνει άλλες διακόσιες πενήντα δύο χιλιάδες φορές, και χωρίς αυτόν, ο Paul Thomas Anderson, πιθανότατα δεν θα είχε γυρίσει ποτέ την ταινία που του έφερε προχθές την Αρκούδα σκηνοθεσίας, και θα τον έχει στο Kodak Theatre την ερχόμενη Κυριακή, να περιμένει τα περιεχόμενα οκτώ φακέλων που τον ενδιαφέρουν πάρα, μα πάρα πολύ.