The Tracey Fragments (2007)

Ένα φυσιολογικό κορίτσι που μισεί τον εαυτό του, βολτάρει στο λεωφορείο τυλιγμένο σε κουρτίνα μπάνιου και σου λέει για τη ζωή της. Όταν δεν σε βρίζει.Κατακερματισμένη εικόνα (σε πολλά μικρά split-screen-άκια) και ήχος αντίστοιχα σπαστός μην τύχει και καταλάβεις κατά λάθος πού να κοιτάξεις (ή για να σε καθοδηγήσει πού να μην κοιτάξεις, όπως θέλεις πάρ' το), συνθέτουν μια καλειδοσκοπική ματιά σε μπερδεμένα αποκόμματα ζωής, όχι απαραίτητα πραγματικά, μιας έφηβης με σκατοκατάσταση στο σπίτι, και χωρίς βυζιά άρα με δύσκολη εφηβεία στο σχολείο, που έχει υπνωτίσει τον αδερφό της και τον έχει κάνει να νομίζει ότι είναι σκύλος, κι όταν ο σκύλος χάνεται μαζί με την παρθενιά της, η ζωή της γίνεται σκατά. Στην προβολή της ταινίας στο Βερολίνο, ο Καναδός σκηνοθέτης ενημέρωσε το κοινό ότι το μισό τους εισιτήριο ήταν σπηντάκι, κι αν το ακουμπούσαν στη γλώσσα τους, στα μισά της η ταινία θα άρχιζε να βγάζει απόλυτο νόημα. Δεν ξέρω τι ακριβώς προσπαθούσε να πετύχει ερμηνεύοντας την δύσκολη εφηβεία ως τριπάκι, ούτε αν οι εδώ διανομείς θα παρέχουν το ίδιο βοήθημα (δεν αποκλείεται), αλλά χωρίς βοηθήματα, η ψευτοαβαγκαρντίστικη φιοριτούρα που κάνει τα 77 λεπτά να μοιάζουν 7ωρο, προσπαθεί με τη δίχως ουσία χαριτωμενιά της, να δέσει μονολόγους σε ενιαία αφήγηση, και μπορεί να σε ξεγελάσει όταν το βλέπεις, αλλά λίγο αν το βάλεις στη σειρά θα ακούσεις τον πάταγο της αποτυχίας, τον οποίο πρέπει στην ουσία να διαχειριστείς για να μη σου καλύψει τη μικρή επιτυχία της Ellen Page, που στο χάσιμο της ταινίας, στην ουσία είναι η μόνη που σε κρατάει να βλέπεις, και πάλι όχι σε όλα της τα κομμάτια.