La Graine et le Mulet (2007)

Εξηντάρης Τυνήσιος εργάτης καρνάγιου της Γαλίας, ωθείται σε υποχρεωτική συνταξιοδότηση και αρνούμενος να πεθάνει, αποφασίζει να ανοίξει εστιατόριο.Ξεκινώντας αργά και σταθερά να σε πηγαίνει σε κάτι που πιθανότατα θα σου θυμίσει όσο τίποτε άλλο την οικογενειακή σου συγκέντρωση γύρω απ' το τραπέζι του ταραμά την περασμένη Δευτέρα, το Σπόρι και το Κεφαλόπουλο που μάζεψε τέσσερα Cesar πριν τρεις βδομάδες στη Γαλλία χωρίς οσκαρικές υποψηφιότητες να το σπρώχνουν, αρχίζει σαν απολαυστικά ανάλαφρη εκδοχή του σινεμά των αδερφών Dardenne που βγάζει νόημα, με ολίγη απ' την επιμονή του Fatih Akin στους πολλούς διαπλεκόμενους χαρακτήρες με τη στιβαρή σιλουέτα αλλά χωρίς τις φολκλόρ εξάρσεις του Τουρκογερμανού (με τον οποίο συγκρίνουν οι Γάλλοι των Γαλοτυνήσιο Kechiche), και σου ανοίγει την όρεξη να μείνεις με τη φωνακλάδικη οικογένεια για ν' ακούσεις τις ιστορίες της που σε προϊδεάζει ότι θα είναι πολλές.

Και το κάνεις για πάνω από δυόμιση ώρες, με την απλή και καθαρή εικονογράφηση του Kechiche να μη σε αφήνει ούτε να κουραστείς ούτε να βαρεθείς, αλλά να νιώσεις τη θέση κακομοίρηδων μεροκαματιάρηδων μεταναστών που είχαν την κακή τύχη να ονειρευτούν κάτι μεγαλύτερο, κι είναι αναγκασμένοι να σκύβουν το κεφάλι σα πεινασμένα σκυλιά σε κάθε λογής χαρτογιακάδες, που πηδάνε παντοιοτρόπως, μεταφορικά και κυριολεκτικά, μια κοινωνική φέτα που προσπαθεί να ανασάνει κρύβοντας τη χαρά των μικρών στιγμών του σφιχτού της κουκουλιού, κάτω απ' το βάρος ενός ξενοφάγου κατεστημένου. Η ξενοφοβία κι η αποξένωση κι ο τρόπος που οδηγούν στην περιθωριοποίηση, την εσωστρέφεια και τη διαστρεβλωμένη αντίληψη της σημασίας της ενδοοικογενειακής αλληλοκάλυψης (μεταξύ άλλων διαστρεβλώσεων), σερβίρονται σχεδόν ύπουλα σε μια σειρά από πιάτα γλυκόπικρης οικογενειακής κωμωδίας ανεπανάληπτα πεντανόστιμης, και καταλήγουν σαν επιδόρπιο, στο ενδεχόμενο ενός ασήκωτα φαταλιστικού φινάλε, όπου η δυσοίωνη στασιμότητα απειλεί να ποδοπατήσει σα να 'τανε παιχνίδι, όλη αυτή την αχτίδα αισιοδοξίας που σου έχτιζε ο Kechiche με τον μελαγχολικό του ύμνο στην επίμονη καρτερικότητα τόσην ώρα, και σε στέλνει αδιάβαστο, κατορθώνοντας να σου χτίσει απ' το πουθενά, σασπένς πιο έντονο απ' όλα μαζί τα θρίλερ που έχεις δει φέτος. Θρίαμβος του σφιχτού σεναρίου με στόχο και άποψη και της απλής κινηματογράφισης με έμφαση στην ουσία της, το La Graine et le Mulet είναι εύκολα απ' τις καλύτερες ταινίες της χρονιάς. Το μόνο χρειάζεται, είναι το θάρρος να μπεις στην αίθουσα, κι ασ' το πάνω της να σε κρατήσει εκεί.