The Spiderwick Chronicles (2008)

Αντικοινωνικό πιτσιρίκι βρίσκει στην κάμαρη με τα μυστικά, σεντούκι με βιβλίο που ανοίγει τη ντουλάπα της Νάρνια.Μόνο που η Νάρνια αυτή τη φορά δεν είναι μαγικός τόπος μακρυά απ' τον δικό μας, αλλά παραμυθοχώρα που κρύβεται στον Αθέατο Κόσμο του Χαρδαβέλα, κι όπου, για να πάρεις μια ιδέα, εκτός του ότι κατοικούν τα γνωστά περίεργα ξωτικά, καταργούνται ακόμα κι οι πιο στέρεοι κανόνες της πεζής μας λογικής, όπως για παράδειγμα αυτός που λέει ότι όταν παρακολουθείς κακό δράκο στα 20 μέτρα, δεν αρχίζεις να γκαρίζεις, κι αν το κάνεις, τουλάχιστον νιώθεις μια σιγουριά ότι το άκουσε. Σ' αυτή τη χώρα καταργούνται επίσης οι διάλογοι διάρκειας άνω των 10 λέξεων --ή αν υπάρχουν, κρύβονται καλά-- κι η πλοκή άνω της παραγράφου, αφού οι σεναριογράφοι κρατούν την ιστορία των δύο βιβλίων που μεταφέρουν, στα βασικά ενός στρωτού κορμού χωρίς διακλαδώσεις ή ανατροπές, απογυμνώνοντας ακόμη και τον άξονα των δύο δίδυμων παιδιών σε ένα με καρό πουκάμισο και φλωροχτένισμα χαρακτήρα που εξαφανίζεται βολικά όταν χρειάζεται να φανεί το άλλο, το σχηματικά προβληματικό με το τσαγανό. Όπως για παράδειγμα στη σκηνή της τελικής κλιμάκωσης, που γίνεται νύχτα για να βολευτούν τα εφέ, λιγότερο εξώφθαλμα απ' τον τρόπο που βολεύεται η λύση του δράματος ωστόσο. Ο Mark Waters πάντως, που γύρισε στα παιδικότερα μετά από ένα γρήγορο πέρασμα στη ρομαντική κομεντί με το Just Like Heaven (2005), δίνει νεύρο και ένταση πιο κοφτερά απ' ότι θα περίμενες, σε άλλον έναν άτυχο φιλόδοξο μνηστήρα του επερχόμενου κενού του Harry Potter, που σου τρώει μιάμιση ώρα για να σε ταξιδέψει στο ασφαλές συμπέρασμα που είχε ψηλιαστεί στο πεντάλεπτο, ότι η πασιφισμός σαν χαρακτηριστικό του φλώρου, είναι επιλογή μη βιώσιμη, και το καλό για να επικρατήσει, πρέπει να βρει κακό να πολεμήσει και να κατατσακίσει.