Φεστιβάλ Γαλλόφωνου 2008: Το Ρεζουμέ

Με το by default μειονέκτημα του να παρουσιάζει εθνική φιλμογραφία και να περιορίζει τις επιλογές του εκεί, με νέα διεύθυνση αλλά επιστροφή στην παλιά κατεύθυνση, χωρίς μεταμεσονύχτιες προβολές και προωθημένες θεματικά ταινίες που πέρσι είχαν αφήσει υποσχέσεις για άνοιγμα στο πιο νεανικό κοινό που το φεστιβάλ (και κάθε φεστιβάλ) λαχταράει να αποκτήσει, το 9ο Φεστιβάλ Γαλλόφωνου Κινηματογράφου της Αθήνας μπορεί σίγουρα να χρεωθεί σαν επιτυχία για τους αιθουσάρχες (την εξής μία), που είδαν τον κόσμο να πολλαπλασιάζεται (και τις κοκακολ-ο-μηχανές ν' αδειάζουν), και αίθουσες συνήθως μισογεμάτες, δυο-τρεις φορές σχεδόν φουλαρισμένες, και κυρίως τα slots που πέρσι κινούνταν στα 50-60 άτομα, φέτος να κρατιούνται πάνω απ' τα 100.

Το αν αυτό οφείλει κανείς να το χρεώσει περισσότερο στις περσινές υποσχέσεις που λέγαμε, το δυνατότερο πρόγραμμα που δεν υπήρχε, ή την αφίσα και τα προωθητικά που έβγαζαν μάτι, είναι ένα ευχάριστο θέμα να συζητά κανείς, κι αν θες τη δική μου άποψη, πρακτικά σε ένα φεστιβάλ με σχετικά μικρή προϋπηρεσία και περιορισμένη ελαστικότητα, η καλή μαρτυρία της προηγούμενης χρονιάς, είναι που φέρνει τα αποτελέσματα στην επόμενη, και η πραγματική επιτυχία του φετινού φεστιβάλ, ίσως πρέπει να αναζητηθεί του χρόνου. Όπως και στα επόμενα χρόνια θα πρέπει να αναζητηθεί το πόσο ένα φεστιβάλ με σκοπό του εν γένει τη διάδοση του πολιτισμικού προϊόντος της Γαλλίας, λειτουργεί τελικά ως καλή, ή κακή διαφήμιση, σε μια παραγωγή μετριοτήτων καθ' οδόν προς τη μαζικοποίηση. Αλλά όσο βραβεύει ταινίες όπως οι εξαιρετικοί Κλέφτες Αλόγων (2007) (που πήραν το βραβείο επιτροπής νέων), και τα Τραγούδια της Αγάπης (2007) που είχαν την πιο τιγκαρισμένη προβολή που πέτυχα (και πήραν το βραβείο κοινού), υποθέτω υπάρχει ελπίδα.