Avant-garde ανάμεσα στις πράξεις

Δυο άντρες πλησιάζουν ένα κανόνι και το πυροδοτούν. Στόχοι σκοποβολής λικνίζονται στον άνεμο. Μια μπαλαρίνα που χορεύει μεταμορφώνεται σε περίεργο μουσάτο. Δυο άνθρωποι στο πεζούλι μιας ταράτσας παίζουν σκάκι. Μια νεκρική πομπή, σε αργή κίνηση, ακολουθεί φέρετρο που το σέρνει γκαμήλα. Τι μπορεί να σημαίνουν ολαυτά, ποιητή?

Απόψε, ότι βλέπεις το αβανγκάρντ βωβό Entr'acte (1924) του René Clair, με υπόκρουση το cinemix της Όλγας Κουκλάκη στη μουσική του Erik Satie που συνόδευε τη προβολή του τον προηγούμενο αιώνα. Το πρώτο φιλμ του πρώτου κινηματογραφιστή που έγινε μέλος της γαλλικής Ακαδημίας, κάνοντας τον κινηματογράφο τέχνη και με τη βούλα, δημιουργήθηκε για να παίζει, σε δύο μέρη, ανάμεσα στις πράξεις (εξ ου και το όνομα) του ανεβάσματος στο Théâtre des Champs-Élysées της ντανταϊστικής Relâche από τα τότε μπαλέτα Suédois. O Clair αργότερα (και ελαφρά ειρωνικά), έγινε, ως κατεστημένος, στόχος των Cahiers du Cinéma και της Nouvelle Vague, αλλά στο φιλμάκι, παρέα με τους σουρεαλιστές φίλους του (Man Ray, Marcel Duchamp και άλλους που εμφανίζονται κιόλας) ορίζει τον.. auteurισμό και, με το φόρο τιμής στο burlesque να δίνει το ρυθμό, παραμένει φρέσκος για καμιά κατοστή χρόνια. Μια από τις σημαντικότερες καινοτομίες της προσπάθειας, ο συγχρονισμός εικόνων και ορχήστρας, έχασε την αξία της όταν o κινηματογράφος άρχισε να μιλάει, όμως γίνεται και αυτή πάλι επίκαιρη, in the mix.

Εκτός από το Entr'acte, απόψε σινεμιξάρονται, κατευθείαν από την Ταινιοθήκη της Ελλάδος, οι κωμικές Περιπέτειες του Βιλάρ (1926). Περισσότερο αβανγκάρντ στο εξαίρετο αρχείο του UbuWeb.