Synecdoche, New York (2008): Cannes competition clips

Από τις πρώτες εντυπώσεις από το πρώτο προσχέδιο του σεναρίου, δεκαοχτώ μήνες πριν, ήταν γνωστό πως η πρώτη σκηνοθετική δουλειά του Charlie Kaufman ήταν φιλόδοξη πέραν περιγραφής. Από το Βερολίνο, φέτος, όπου προβλήθηκε ένα εκτεταμένο trailer στους υποψήφιους αγοραστές, φάνηκε ότι δύσκολα θα 'βρισκε διανομή. Από τη προηγούμενη βδομάδα, στις Κάνες όπου συμμετέχει στο διαγωνιστικό, οι επισκέπτες με τα χοντρά πορτοφόλια είχαν αποφανθεί ότι δε χρειάζονταν να τα βγάλουν από τη τσέπη, έχοντας προηγουμένως απαιτήσει ειδική προβολή για να μπορούν να φύγουν μια ώρα αρχύτερα.

Ενδιάμεσα, αναμενόμενα για δουλειά του υπεύθυνου για μερικές από τις πιο ξεχωριστές ιστορίες των τελευταίων δεκαετιών, το draft είχε κυκλοφορήσει συνωμοτικά σε κάθε άκρη των διαδιχτύων, μαζί με την εντύπωση ότι πρόκειται για το δικό του 8½ (1963). Το δεύτερο draft με το οποίο περίπου ξεκίνησαν τα γυρίσματα ένα χρόνο πριν, και προσαρμόστηκε στη πορεία όπως περιέγραψε ο Spike Jonze (υπεύθυνος μόνο για τη παραγωγή αυτή τη φορά) στη συνέντευξη τύπου σήμερα, έμεινε μυστικό μαζί με οποιαδήποτε λεπτομέρεια για τη παραγωγή, όσο αυτή βρίσκονταν σε εξέλιξη στη Νέα Υόρκη. Και το μόνο που ήθελε να ξέρεις ο γενικά μυστικοπαθής δημιουργός, ήταν πιθανά.. ο τίτλος - περιγραφή της 40χρονης ιστορίας ενός θεατρικού σκηνοθέτη που στήνει σε αποθήκη μια παράσταση σα συνεκδοχική αναφορά σε όλη τη πόλη της Νέας Υόρκης, ενώ απ' τη ζωή του περνάνε γυναίκες με τη συχνότητα του υπόγειου σιδηροδρόμου της. Ο φανταστικός σκηνοθέτης λέγεται Cotard όπως και ο πραγματικός Γάλλος νευρολόγος που τεκμηρίωσε το σύνδρομο κατά φαντασία θανάτου, και κατάγεται από τη πόλη του Schenectady, New York, που οι γείτονες θα χαρακτήριζαν διεφθαρμένη και χρεωκοπημένη. Οπότε καταλαβαίνεις γιατί ο δημιουργός είχε μια ανησυχία μην και οι τρεις λεξούλες της μαρκίζας ήταν ήδη περισσότερες απ' όσες μπορείς να απορροφήσεις, χωρίς διακοπές για το καλοκαίρι, ακόμα κι εσύ που ξέρεις και κάτι από Ελληνικά.

Τις ίδιες αμφιβολίες φαίνεται να έχουν και οι κριτικοί, που είδαν τη Συνεκδοχή (2008) χτες στις Κάνες και πρόλαβαν να την αναλύσουν διεξοδικά, πριν καν τους βοηθήσει ο σκηνοθέτης λέγοντας για τα μικρόφωνα ότι "δεν έχει να προσθέσει τίποτα, πέρα απ' ότι συμβαίνει στη ταινία". Αλλά με τη κατάλληλη προώθηση, τα Όσκαρ (αν όχι τιποτάλλο) δε φαίνονται καθόλου μακριά, κρίνοντας και από τη προϊστορία (Being John Malkovich (1999), Adaptation. (2002), Eternal Sunshine of the Spotless Mind (2004)) και τη κορυφή στα σχετικά προγνωστικά.. από πέρσι, και τη χολιγουντιανή σκηνοθεσία στα σωστά σημεία (όπως τα κάδρα των διαλόγων) των μάλλον ιδιαίτερα αντιπροσωπευτικών κλιπ.