The Incredible Hulk (2008): Incredible clip-mix

Για τα 114 λεπτά της τελικής διάρκειας της απόπειρας της Marvel να αναστήσει κινηματογραφικά τον δεύτερο σε πωλήσεις comic ηρωά της, πολλά έχουν ειπωθεί και περισσότερα μένει να ειπωθούν ακόμα, αφού αν εξαιρέσεις τα trolls που εκπσερματώνουν στο AICN χαιρετίζοντας ως Μεσσία τον νέο απίστευτο Hulk, η εταιρεία έχει περιορίσει στο ανύπαρκτο τις διαρροές αντιδράσεων στο επί της οθόνης τελικό αποτέλεσμα της έκθεσης του Ed Norton σε ακτινοβολία γάμμα-τους-τη-μάνα (περιορίζοντας προφανώς και τις αντίστοιχες δημοσιογραφικές προβολές), αφήνοντας την τσαντίλα του ηθοποιού / παραγωγού / σεναριογράφου / σκηνοθέτη / ψαροντουφεκά στα παρασκήνια, να κάνει την προωθητική δουλειά που κάνει πάντα μια ιντριγκαδόρικη διαμάχη, ενώ η βροχή από spots και κλιπάκια μαζεύει όσους δεν θα πετύχαιναν έτσι κι αλλιώς τον Norton ακόμη κι αν δεν αρνιόταν να σπρώξει την ταινία με συνεντεύξεις κι εμφανίσεις, και δεν θα τους λείψει η τζίφρα του στα σεναριακά credits (λόγω επιταγής της WGA, λέει, που έκρινε ότι το τελικό σενάριο, δεν διαφέρει αρκετά απ’ το προσχέδιο του Zack Penn για να δικαιολογεί αναγνώριση αλλότριας συμβολής). Περίπου όλον τον πλανήτη δηλαδή. Ο κύριος λόγος της τελευταίας διαφωνίας του Norton και του σκηνοθέτη Louis Leterrier με τη Marvel (που ρισκάρει πολλά σ’ αυτή την in-house προσπάθεια κινηματογραφικής εδραίωσης κι επέκτασης του Marvel-verse) ήταν περίπου ένα μισάωρο υλικού που απαιτούσε η εταιρεία να κοπεί στο τελικό μοντάζ, περιορίζοντας την ταινία σε κάτι λιγότερο από δύο, σημαντικά λιγότερο δραματικές και αρκετά περισσότερο περιπετειώδεις, ώρες --που μεταφράζεται σε λιγότερο Banner και περισσότερο Hulk, ουσιαστικά. Κι αν θες τις εντυπώσεις μου απ’ τη σημερινή δημοσιογραφική, με τον τρόπο που διαχειρίζεται ο Leterrier το δράμα, κάνοντάς σε να απορείς γιατί οι χαρακτήρες δεν μιλούν Βραζιλιάνικα, προφανώς το μόνο άδικο που είχε η Marvel, ήταν που δεν ζήτησε ο μόνος που θα ακούγεται, να είναι ο Lou Ferrigno σε λούπα.

Αλλά τα κριτικά θα σ’ τα κρατήσω για την Πέμπτη που θ’ ανοίξει η ταινία και θα σ’ αφήσω να δεις το χορταστικό κλιπάκι που σου ετοίμασα από τέσσερα TV spots, πέντε clips και τρία trailers που έβαλα στη σειρά, διατηρρώντας έναν κάποιο βαθμό θεμιτού αποπροσανατολισμού ως προς την ακολουθία των συμβάντων, και συμπεριλαμβάνοντας το προχτεσινό spoiler-ish clip του cameo του Tony Stark που εμφανίζεται στο τέλος της ταινίας, αυτή τη φορά πριν τα credits, σε αντίθεση με την αντίστοιχη εμφάνιση-έκπληξη του Nick Fury στον Iron Man (2008), που ως γνωστόν έφαγε η μαρμάγκα στην πλειοψηφία των multiplex και των σφιχτών προγραμμάτων προβολής τους. Ωστόσο, (οτ)αν πας την Πέμπτη να το δεις, αφού προσέξεις ότι το μοντάζ έφαγε και σκηνές και χαρακτήρες που είχαν συμπεριληφθεί στα προωθητικά, έχε και το νου σου μήπως, εκτός από τον μπλε ορό που θα γεννήσει τον Captain America, πάρει το μάτι σου και τον ίδιο τον Steve Rogers (τον άνθρωπο κάτω απ’ τη στολή), που είχει πει ο Leterrier ότι εμφανίζεται, σε μια συνέντευξή του στο Attack of the Show, όπου κάνει και φιλότιμη προσπάθεια (εφάμιλης επιχειρηματολογίας μ’ αυτήν του Δελτίου Τύπου Norton) να ερμηνεύσει τις εσωτερικές διαμάχες ως φυσιολογικές. Που, με τον Norton στην ομάδα, μπορείς να πεις ότι είναι.